Πάλευε να σώσει το μωρό της ενώ πνιγόταν.

Αξίζει τον κόπο να διαβάσετε αυτό που διαδραματίστηκε σε μια γειτονιά στον Άλιμο. Όσοι αγαπούν τα ζώα, τα παρατηρούν και δεν τα προσπερνούν με αδιαφορία έχουν σίγουρα ζήσει αντίστοιχα δράματα.
Αν είχα βγει αμέσως…

«Νωρίς το μεσημέρι του Σαββάτου στις 25 Μαΐου άκουσα ενώ βρισκόμουν στο διαμέρισμά μου ένα διαρκές επίμονο γατίσιο κλάμα. Θεώρησα ότι κάποιο νεογέννητο γατάκι έκλαιγε για τη μαμά του είχε μάλλον για λίγο απομακρυνθεί. Καθώς όμως το κλάμα του ζώου ήταν επίμονο και γινόταν και κάπως ενοχλητικό, βγήκα στο μπαλκόνι να διαπιστώσω τι γινόταν. Τότε έπαθα σοκ με αυτό που είδα.
Μια μαυρόασπρη γατούλα έτρεχε πέρα δώθε στην άκρη της λιμνούλας με τα ψάρια, στον ιδιωτικό κήπο του κάτω από το δικό μου ισόγειου διαμερίσματος.
Κοίταζε με έξαψη μεγάλη σ’ ένα σημείο μέσα στο νερό και “φώναζε” σα να ζητούσε βοήθεια καθώς προσπαθούσε ανεπιτυχώς να γλιστρήσει μέσα στη λίμνη. Ακολούθησα με το βλέμμα μου το δικό της βλέμμα και τελικά είδα το μικρό της γατάκι (ημερών ή εβδομάδων) που πάλευε απεγνωσμένα να κρατήσει το κεφαλάκι του έξω από το νερό.
Το μικρό πνιγόταν ενώ τα ψάρια μεγάλοι κυπρίνοι το είχαν κυκλώσει και το κουτουλούσαν κρατώντας το στην επιφάνεια ή ίσως και να το τσιμπούσαν! Το μικρό, χωρίς να ξέρω πως, είχε πέσει μέσα στη λίμνη και η μανούλα του τόση ώρα καλούσε σε βοήθεια!
Επειδή δεν έχω πρόσβαση στο κάτω διαμέρισμα πήρα αμέσως τηλέφωνο τον ιδιοκτήτη. Καμία απάντηση. Έλειπε. Τηλεφωνώ σε στενό συγγενή του, ο οποίος μένει στον όροφό μας, ώστε να κατέβει ο ίδιος στο κάτω διαμέρισμα και στον κήπο και με την απόχη για τα ψάρια να σώσει το γατάκι.
Ισχυρίστηκε ότι δεν μπορεί να ανοίξει το διαμέρισμα γιατί ο ιδιοκτήτης όταν λείπει αφήνει από πίσω το κλειδί (;). Μου σύστησε να κάνω το γύρο του οικοδομικού τετραγώνου και να φτάσω στη λιμνούλα από την εξωτερική πόρτα του κήπου που ήταν ανοικτή.
Με ταχύτητα σούπερμαν ντύθηκα και τρέχοντας έκανα το τετράγωνο. Μόλις έφτασα στη λιμνούλα, το γατάκι επέπλεε ακίνητο στην επιφάνεια. Εξαντλημένο από την προσπάθεια και προφανώς λόγω υποθερμίας από το φρέσκο παγωμένο νερό που έρχεται από αρτεσιανό φρέαρ, δεν άντεξε.
Αν είχα βγει αμέσως…

Μαζί μου είχε φτάσει και μετείχε στην προσπάθεια διάσωσης του μωρού μια ηλικιωμένη Αγγλίδα γαλήφιλος που μένει στον πάνω από μένα όροφο. Τραβήξαμε το άψυχο σωματάκι με την απόχη και διαπιστώσαμε το θάνατό του.
Θυμάμαι ότι από την ώρα που φτάσαμε η μαμά γατούλα σταμάτησε τις γοερές φωνές και μας παρακολουθούσε. Είμαι βέβαιος ότι το νοήμον ζωάκι αντιλήφθηκε ότι τα δύο δίποδα θα έκαναν κάτι για το μωρό της. Δεν της δείξαμε το νεκρό. Φύγαμε συντετριμμένοι για την αποτυχία μας, για τη ζωούλα που στο ξεκίνημά της χάθηκε και για την τραγική μάνα.
Από την ημέρα του συμβάντος ακούω κάθε τόσο το γοερό κλάμα της μαμάς γατούλας που πολλές φορές κάθε μέρα, όλες αυτές τις μέρες τώρα, πάει στην άκρη της λίμνης με τους κυπρίνους, κοιτάζει για αρκετή ώρα μέσα, ψάχνει και μυρίζει ό,τι υπάρχει γύρω, μετά απομακρύνεται με αυτό το ανατριχιαστικό νιαούρισμα πόνου για να ξαναγυρίσει σε λίγο σε ένα νέο κύκλο μάταιης αναζήτησης και θρήνου. Μέσα στην απόλυτη μοναξιά!
Δεν περίμενα ότι θα έχω συντριβεί τόσο από ένα ατύχημα, που συνέβη σ’ έναν άλλο κόσμο, στον οποίο δεν στέκεται σχεδόν ποτέ το βλέμμα των ανθρώπων…

Πηγή:zoosos.gr