5 μαθήματα που πρέπει να πάρουμε από το σκύλο μας, για να... γίνουμε άνθρωποι!

Άγχος, τρέξιμο, υποχρεώσεις… η καθημερινότητά μας είναι πάρα πολύ πιεστική.

Και εκεί που νιώθεις πτώμα, γυρνάς στο σπίτι σου και σε περιμένει όλα χαρά ο σκυλάκος σου.

Τότε τα ξεχνάς όλα και το μόνο που σε νοιάζει είναι να αγκαλιάσεις το αγαπημένο σου ζωάκι και να παίξεις μαζί του.

Οι υπέροχοι σκύλοι ίσως να μη μπορούν να μας μιλήσουν, καταφέρνουν όμως με τον τρόπο τους να μας περνάνε τα καλύτερα μηνύματα. 

Πάμε να δούμε 5 βασικά μαθήματα ζωής που πρέπει να πάρουμε από τα σκύλο μας:

1. Δείξε την αγάπη σου και τον ενθουσιασμό σου 

Μάθε να δείχνεις (με τον τρόπο σου πάντα) στον άλλον πώς νιώθεις. Δείξε τρυφερότητα στους ανθρώπους της ζωής σου και εξέφρασέ τους τα συναισθήματά σου.

2. Απόλαυσε τη ζωή 

Εμείς οι άνθρωποι ξεχνάμε το βασικότερο, να απολαμβάνουμε τις μικρές στιγμές της ζωής.

Βγάλε το κεφάλι σου έξω από το αυτοκίνητο, νιώσε τον αέρα, μύρισε, γαλήνεψε. Οκ, μη μου πεις ότι δεν ξετρελαίνεσαι να βλέπεις το σκύλο σου να το κάνει!

3. Αγάπα χωρίς να σε νοιάζει πώς νιώθει ο άλλος

Τα σκυλάκια αγαπούν τους κηδεμόνες τους, no matter what. Δεν τους νοιάζει τι κάνει ο άλλος. Αγαπούν γιατί έτσι θέλουν!

Κάντο κι εσύ, εξάλλου η αληθινή αγάπη είναι αυτή που δεν περιμένει αντάλλαγμα.

4. Πίστη

Είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό του σκύλου. Μείνε πιστός σε αυτό που πιστεύεις, μείνε πιστός στους ανθρώπους που αγαπάς, έχε πίστη στον εαυτό σου και όλα θα πάνε καλά.

5. Παίξε όσο περισσότερο μπορείς

Μεγαλώνουμε και ξεχνάμε τι σημαίνει παιχνίδι. Μέγα λάθος. Χαλάρωσε και πάρε παράδειγμα από το σκύλο σου.

Το παιχνίδι και οι ξένοιαστες στιγμές σου χαρίζουν δύναμη, χαρά και κουράγιο να συνεχίσεις!

πηγή: eyedoll.gr

Mr. G & Jellybean: δύο αχώριστοι φίλοι!

Ο Mr. G είναι ένας τράγος που ζούσε για κάμποσα χρόνια παραμελημένος σε μια φάρμα παρέα με έναν γαιδαράκο τον Jellybean. Ενα καταφύγιο ζώων έσωσε τον Mr. G και ένα άλλο, τον φίλο του τον Jellybean.

Από την πρώτη μέρα που έφτασε στο καταφύγιο ο Mr. G ήταν μελαγχολικός, κούρνιασε σε μια γωνιά στον στάβλο, και δεν σηκωνόταν ούτε για να φάει. 
Αυτό συνεχιζόταν για αρκετές μέρες και κανείς δεν ήξερε τι συμβαίνει, μέχρι που κάποια στιγμή όλοι σκέφτηκαν τον γαιδαράκο που του έκανε παρέα τόσα χρόνια.

Τα δύο καταφύγια ήρθαν σε επαφή, και το καταφύγιο που είχε πάρει τον Jellybean, έκανε ένα μακρύ ταξίδι για να φέρει τον Jellybean και πάλι κοντά στον Mr. G.
Το τι έγινε την στιγμή που αυτοί οι δύο φίλοι ξαναβρέθηκαν μαζί, είναι πέρα για πέρα συγκινητικό!

Δείτε το βίντεο, και απολαύστε μια υπέροχη φιλία!

Λονδίνο: αστυνομικός έσπασε παράθυρο αυτοκινήτου για να σώσει έναν σκύλο από την ζέστη!

Η αστυνομία αναγκάστηκε να σπάσει τα παράθυρα ενός αυτοκινήτου για να σώσει την ζωή ενός σκύλου που ήταν κλειδωμένος μέσα, την πιο ζεστή μέρα του φετινού καλοκαιριού.

Περαστικοί έξω από το Finsbury Park στο Βόρειο Λονδίνο είδαν τον σκύλο και ειδοποίησαν αμέσως την αστυνομία. Οι αστυνομικοί έσπευσαν στο σημείο, και διαπίστωσαν πως το σκυλί βρισκόταν κλειδωμένο μέσα, και ο ιδιοκτήτης του δεν φαινόταν πουθενά τριγύρω.

Το σκυλί, απεγνωσμένο για νερό και δροσιά, είχε κουλουριαστεί στο κάτω μέρος του καθίσματος του συνοδηγού. 

Ο αστυνομικός Richard Berns έβγαλε μια φωτογραφία την στιγμή που έσπασαν τα παράθυρα, την πόσταρε στο twitter και έγραψε: "Αυτός ο σκύλος αφέθηκε μέσα στο αυτοκίνητο, την πιο ζεστή μέρα του καλοκαιριού, χωρίς νερό και εξαερισμό. Ευτυχώς, τώρα έχει πλέον και από τα δύο!"

Σύμφωνα με το ITV, ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου επέστρεψε λίγο αργότερα και ρώτησε γιατί είχαν σπάσει τα παράθυρα του αυτοκινήτου. Οι αστυνομικοί έκαναν αναφορά στο RSPCA, και ειδικοί επιθεωρητές ευζωίας ζώων πρόκειται να επισκεφτούν το σπίτι του ιδιοκτήτη για να διαπιστώσουν τις συνθήκες διαβίωσης του ζώου.

Το περιστατικό συνέβη την προηγούμενη Παρασκευή όπου η θερμοκρασία είχε φτάσει στο Λονδίνο τους 32 βαθμούς, και ειδικές ανακοινώσεις είχαν γίνει από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για την αποφυγή θερμοπληξίας.

Τα ζώα μπορούν να πάθουν εγκεφαλικές βλάβες ή ακόμα και να πεθάνουν από έμφραγμα, μέσα σε μόνο 15 λεπτά, αν αφεθούν μέσα σε ένα κλειστό ζεστό αυτοκίνητο. Είναι ιδιαίτερα δύσκολο για τα σκυλιά να καταπολεμήσουν την ζέστη, καθώς ο μόνος τρόπος που έχουν για να δροσιστούν είναι το λαχάνιασμα της γλώσσας και η εφίδρωση από τις πατούσες τους.

πηγή: LOTL Rescue

Έκκληση για βοήθεια από τον Φιλοζωικό Σύλλογο Τρικάλων, για την στείρωση 17 αδέσποτων.

Ο Φιλοζωικός Σύλλογος Τρικάλων "Ο ΑΡΓΟΣ", φιλοξενεί πολλά περιστατικά και κάνει πολύ σημαντική δουλειά με τα αδέσποτα στην περιοχή. 
Πρόσφατα έκανε έκκληση για βοήθεια, καθώς πρέπει σύντομα να στειρωθούν 17 θηλυκά σκυλάκια, τα οποία από κουτάβια, μεγάλωσαν πλέον και έφτασαν σε ηλικία στείρωσης.
Διαβάστε παρακάτω την ανακοίνωση του Συλλόγου, και όποιος μπορεί ας βοηθήσει έστω και στο ελάχιστο ώστε να καταφέρουν να στειρωθούν όλα αυτά τα σκυλάκια.

17 θηλυκά σκυλάκια πρέπει να στειρωθούν κατεπειγόντως. Ήταν κουτάβια όταν εγκαταλείφθηκαν έξω από το καταφύγιο και ακόμα δεν έχουν υιοθετηθεί.
Κάνουμε έκκληση για βοήθεια. 

Οποιοδήποτε ποσό μπορεί να βοηθήσει! Με την επισήμανση "στειρώσεις" στον παρακάτω λογαριασμό:

Τράπεζα Πειραιώς
ΦΙΛΟΖΩΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ "Ο ΑΡΓΟΣ"
Αρ.Λογαρισμού 5611-070568-311
ΙΒΑΝ GR52 0172 6110 0056 1107 0568 311
SWIFT-BIC PIRBGRAA

Αν μπείτε εδώ: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.321891034640862.1073741945.227610904068876&type=1

θα δείτε τον φάκελο με τις φωτογραφίεςόλων των σκυλιών που χρειάζονται στείρωση.

Παζάρι για τα αδέσποτα από τα παιδιά των Γαργαλιάνων.

Η πρωτοβουλία μιας ομάδας παιδιών από τους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας να διοργανώσουν το δικό τους παζάρι για να στειρωθούν και εμβολιαστούν τρία αδέσποτα του δήμου τους κέρδισε την υποστήριξη των κατοίκων της περιοχής και φυσικά των φιλόζωων. 

Τα παιδιά έφτιαξαν με αρκετή έμπνευση και αγάπη χειροποίητα αντικείμενα και τα τοποθέτησαν στον πάγκο τους που έστησαν στην πλατεία των Γαργαλιάνων στις 5 Ιουλίου από τις 9 το πρωί μέχρι τις 2 το μεσημέρι. 

Η αξιέπαινη αυτή κίνηση των παιδιών ευαισθητοποίησε αρκετό κόσμο και από νωρίς το πρωί άρχισε να επισκέπτεται το παζάρι τους αγοράζοντας τις πανέμορφες δημιουργίες τους. 

«Όχι στη φόλα», «Αγαπάμε όλα τα αδέσποτα» ήταν τα μηνύματα των παιδιών που έστειλαν από τον πάγκο τους στην προσπάθεια τους να ευαισθητοποιήσουν τους μεγαλύτερους για το θέμα των αδέσποτων ζώων.

πηγή: Ιστορίες Αδέσποτων

Αφησε τον σκύλο στο δωμάτιο και πήγε για μπάνιο... η αντίδραση του σκύλου είναι ξεκαρδιστική, και... πολυέξοδη!

Ο Fry, αυτό το πανέμορφο χάσκι, κάθε φορά που οι ιδιοκτήτες του έμπαιναν για μπάνιο, εκείνο έκανε συνέχεια περίεργους θορύβους, και έκανε το κρεβάτι χάλια. 

Οι ιδιοκτήτες του ήταν πολύ περίεργοι, και έτσι ένα βράδυ αποφάσισαν να βάλουν κρυφή κάμερα για να δουν επιτέλους τι κάνει ο Fry όταν αυτοί μπαίνουν στο μπάνιο.
Το μόνο λάθος ήταν πως άφησαν το ολοκαίνουργιο iphone τους πάνω στο κρεβάτι.....

Δείτε!

Δικαιοσύνη για την Μάγκυ: Μαζική συγκέντρωση στα Νέα Στύρα την Κυριακή το απόγευμα.

Το έγκλημα στα Νέα Στύρα Εύβοιας, όπου ταβερνιάρης προκάλεσε τον θάνατο σε αδέσποτο κουτάβι, την Μάγκυ, κτυπώντας το με καρέκλα στο κεφάλι, έχει ξεσηκώσει πρωτοφανή θύελλα διαμαρτυριών. 

Χαρακτηριστική είναι και η ανταπόκριση στο κάλεσμα της Σταυρούλας Ζερβού και πέντε άλλων φιλόζωων για μαζική εκδήλωση διαμαρτυρίας στα Νέα Στύρα αύριο Κυριακή. Μέχρι σήμερα το πρωί είχαν δηλώσει ότι θα πάρουν μέρος περισσότερα από 2.000 άτομα!

Ας μην ξεχνάμε όμως ότι υπεύθυνος για την φρικτή αυτή πράξη είναι μόνο ένας (ψυχικά άρρωστος;) άνθρωπος, τον οποίο έχει αναλάβει η Δικαιοσύνη, και καλό θα ήταν η όποια διαμαρτυρία να γίνει χωρίς έκτροπα. Δεν είναι δυνατόν οι υπόλοιποι κάτοικοι της περιοχής, αλλά και η ίδια η οικογένειά του, να σκέφτονται σαν και αυτόν.

Το πρόγραμμα της μαζικής αυτής εκδήλωσης έχει ως εξής:
15:30 Συγκέντρωση στα Goody’s στον Άγιο Στέφανο ώστε με τα οχήματά μας να φτάσουμε στο λιμάνι της Αγίας Μαρίνας
17:40 Αναχώρηση φέρι από το λιμάνι της Αγίας Μαρίνας
18:25 άφιξη στο λιμάνι των Στύρων και ειρηνική διαμαρτυρία έξω από το μαγαζί του δράστη

Για περισσότερες πληροφορίες και για δηλώσεις συμμετοχής μπορείτε να επισκεφθείτε τη σελίδα της εκδήλωσης:
https://www.facebook.com/events/658777697539604/?ref_newsfeed_story_type=regular

Ελπίδα και ευχή μας είναι η όλη εκδήλωση να διεξαχθεί ειρηνικά και κόσμια και να μην υπάρξουν οποιαδήποτε έκτροπα.

πηγή: Άνθρωπος και Σκύλος

Απίθανα πορτραίτα ζώων που θα σας κάνουν να λιώσετε!

Η 40χρονη φωτογράφος Alex Cearns από την Αυστραλία δεν είναι μια απλή περίπτωση ανθρώπου. Εγκατέλειψε τη δουλειά της σαν αστυνομικός μετά από 14 χρόνια και αφιερώθηκε στο να φωτογραφίζει αλλά και να βοηθά κακοποιημένα ζωάκια!

Τα τελευταία 8 χρόνια μάλιστα δουλεύει πάνω στο project, τις φωτογραφίες του οποίου σας παρουσιάζουμε εδώ. 

πηγή:  athensmagazine.gr

Πραγματοποιήθηκε την Κυριακή το Penny Marathon 2014.

Την Κυριακή 13 Ιουλίου διεξήχθη για τρίτη διαδοχική χρονιά στην Αθήνα και στο Σίδνεϊ ο Μαραθώνιος αγάπης για τα αδέσποτα «Penny Marathon 2014», ο οποίος πήρε το όνομα του από ένα αδέσποτο μικροκαμωμένο σκυλάκι που ζούσε μόνο του στους δρόμους της Αθήνας, την Penny, που τελικά δεν κατάφερε να επιβιώσει. 

Και η φετινή διοργάνωση στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία καθώς η συμμετοχή ξεπέρασε κάθε προσδοκία. 

Οι φιλόζωοι φόρεσαν για άλλη μια φορά τα αθλητικά τους παπούτσια και έτρεξαν από το Μαραθώνα μέχρι τη Βουλιαγμένη ενώ άλλοι επέλεξαν να κάνουν την ίδια διαδρομή με ποδήλατα. Ο στόχος και του 3ου Μαραθώνιου ήταν η ευαισθητοποίηση του κοινού για τα δεινά των αδέσποτων τετράποδων φίλων μας, η αναγνώριση του έργου των εθελοντών φιλόζωων που αγωνίζονται γι’ αυτά τα πλάσματα που εγκαταλείπονται ή γεννιούνται στους δρόμους, η συγκέντρωση ενός σεβαστού ποσού δωρεών για να ελαφρυνθούν οικονομικά καταφύγια αδέσποτων ζώων, η ενημέρωση για τα προγράμματα υιοθεσίας και στείρωσης αλλά και η εκπαίδευση των κηδεμόνων ζώων ως προς το πώς πρέπει να συμπεριφέρονται στα ίδια τα κατοικίδια τους. 

Στο φετινό μαραθώνιο έλαβε μέρος και η αθλήτρια κολύμβησης Νικολέτα Τρύφωνα, η οποία κολύμπησε για πάνω από πέντε ώρες από τον Άλιμο μέχρι τη Βουλιαγμένη καλύπτοντας 17 χιλιόμετρα. Υπενθυμίζουμε ότι πριν από λίγο καιρό η Νικολέτα Τρύφωνα κολύμπησε για 11,5 συνεχόμενες ώρες διανύοντας την απόσταση των 30 χιλιομέτρων από την Ηγουμενίτσα έως την Κέρκυρα προκειμένου να συγκεντρώσει χρήματα για το τοπικό φιλοζωικό σωματείο «Κιβωτός». 
 
Ο μαραθώνιος πραγματοποιήθηκε και στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας όπου χιλιάδες δεσποζόμενα ζώα, σκύλοι και γάτες, θανατώνονται επειδή δεν είναι πια επιθυμητά. Η Σία Προδρόμου, 70 ετών, έκλεψε για άλλη μια φορά την παράσταση στο Σίδνεϊ καθώς έτρεξε και φέτος στο μαραθώνιο για τα αδέσποτα ζώα «Penny Marathon 2014».

πηγή: Ιστορίες Αδέσποτων

H Doogie απολαμβάνει το αγαπημένο της τραγούδι.

Η Doogie λατρεύει την μουσική και ειδικά τα τραγούδια που παίζει ο μπαμπάς της.

Κοιτάξτε πως αντιδρά όταν ακούει το αγαπημένο της τραγούδι!

Όπως αντιδρά κάθε φοβερό και τρομερό πίτμπουλ.... απλά υπέροχα!

Πάτρικ: η μεταμόρφωση από ένα μάτσο κόκκαλα σε κανονικό σκυλί!

Στις 16 Μαρτίου του 2011, ένα κουτάβι μεταφέρθηκε σε ένα κτηνιατρικό ιατρείο στο Νιου Τζέρσεϊ. Ήταν σε τόσο κακή κατάσταση, που κανείς δεν πίστεψε ότι θα καταφέρει να ζήσει μέχρι το πρωί. Ευτυχώς όμως συμβαίνουν ακόμη θαύματα.

Το σκυλί βρέθηκε τυλιγμένο σε μια πλαστική σακούλα μέσα σε ένα κάδο σκουπιδιών λίγα μόλις δευτερόλεπτα πριν περάσει το απορριμματοφόρο.

Κανείς δεν ξέρει πως βρέθηκε αρχικά εκεί. Αυτό που έγινε γνωστό είναι ότι ο ιδιοκτήτης του το είχε δεμένο σε ένα κιγκλίδωμα νηστικό και χωρίς νερό επί μια εβδομάδα.

Κανείς στο ιατρείο δεν πίστεψε ότι θα βγάλει τη νύχτα. Αυτός όμως τα κατάφερε!

Τον ονόμασαν Πάτρικ επειδή τον βρήκαν την Ημέρα του Αγίου Πατρικίου. Όταν τον ζύγισαν δεν μπορούσαν να πιστέψουν τι έβλεπαν. Το σκυλί είχε βάρος μόλις 8,5 κιλά! Αυτό το γεγονός σε συνδυασμό με την θερμοκρασία του που ήταν τόσο χαμηλή που δεν την έδειχνε το θερμόμετρο, μείωναν κατά πολύ τις πιθανότητες για να ζήσει.

Έπρεπε να βγάλουν μια μεγάλη μάζα με τρίχες από το στομάχι του για να μπορέσει να φάει και πάλι. Κάθε μέρα που ζούσε ήταν και μια νίκη για τους ανθρώπους του Garden State Veterinary Services.

Η φρικτή κακοποίηση τον είχε τρομοκρατήσει. Ήταν επιφυλακτικός απέναντι στους ανθρώπους.
Σιγά-σιγά όμως, το πρόσωπό του άρχισε να δείχνει σημάδια ζωής. Παρά το γεγονός ότι εξακολουθούσε να είναι πολύ αδύνατος, άρχιζε να μοιάζει και πάλι με σκυλί αντί για σκελετό.

Σταδιακά έμαθε να εμπιστεύεται ξανά τους ανθρώπους που τον φρόντιζαν. Άρχισε να παίρνει σταθερά βάρος και να διακρίνεται ξανά η λάμψη στα μάτια του.

Γιόρτασε ακόμη και την ονομαστική του εορτή! 
Όπως αποδείχθηκε, ήταν και πολύ παιχνιδιάρης! 

Η Πατρίσια Σμάιλι – Σκαβέλλι, η διαχειρίστρια του νοσοκομείου όταν πλέον ήταν εντελώς καλά τον πήρε σπίτι της. 

Η Πατρίσια λέει ότι αμέσως φάνηκε να προσαρμόζεται πολύ καλά! Κάνει συνέχεια παρέα με την γάτα της ενώ το βράδυ κοιμούνται όλοι μαζί στο ίδιο κρεβάτι.

Ένα χρόνο μετά την περιπέτεια του ο μικρός Πάτρικ δεν μοιάζει καθόλου με εκείνο το κακόμοιρο σκυλάκι που βρέθηκε στα σκουπίδια.

Ο πρώην ιδιοκτήτης του δικάζεται για παραμέληση και εγκατάλειψη, αλλά ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα της δίκης ο Πάτρικ έχει ήδη αναδειχθεί νικητής.
Χάρη στην καλοσύνη και στην αφοσίωση μερικών καταπληκτικών ανθρώπων η ζωή του μικρού Πάτρικ άλλαξε για πάντα.

πηγή: kollima.gr

Όταν τα παιδιά σώζουν αδέσποτα....

Όταν τα παιδιά ασχολούνται με τα ζώα, τότε σίγουρα υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο!!

Και σε αυτό το βίντεο θα απολαύσετε ένα ζωντανό παράδειγμα. Δύο υπέροχες κοπελίτσες που αποφάσισαν να αφιερώσουν λίγο από τον χρόνο τους στην βοήθεια των αδέσποτων, με την αρωγή των "Φαντασμάτων του Ασπρόπυργου".

Τα λόγια είναι περιττά. Το βίντεο τα λέει όλα, και εμείς λέμε ένα μεγάλο μπράβο σε αυτά τα κορίτσια που μας δείχνουν πως υπάρχουν πράγματα εκεί έξω με τα οποία αξίζει να ασχολείται κανείς, και να βοηθά όσο μπορεί.
Άλλωστε, όσο βοηθάμε, τόσο καλύτεροι άνθρωποι γινόμαστε και εμείς.

Εγκλημα στην Σκόπελο!

Ένα κείμενο γραμμένο από κτηνιάτρους στην Σκόπελο, με αφορμή ένα ακόμα αποτρόπαιο περιστατικό.....

Είναι αυτονόητο και χίλιο – ειπωμένο, πως ένα δείγμα της παιδείας μας και του πολιτισμού του κάθε λαού είναι η συμπεριφορά μας προς τα ζώα.

Σήμερα το μεσημέρι λάβαμε κλήση από μία κυρία που πήγε να πετάξει τα σκουπίδια στο δρόμο προς το Γλυστέρι. Έκπληκτη ανοίγοντας τον κάδο, βρήκε μία σακούλα από την οποία ‘’κάτι’’ ακουγόταν και ‘’κάτι’’ κουνιόταν. Ανοίγοντας την σφιχτά δεμένη σακούλα βρήκε 10!! Κουτάβια μίας το πολύ δύο ημερών. 

Είναι διαστροφή από τις χειρότερες και σαδισμός, να βάλεις σε μια σακούλα ένα νεογέννητο πλάσμα για να πεθάνει από ασφυξία αργά και βασανιστικά μέσα σε ένα κάδο σκουπιδιών, ενώ αυτό είναι παντελώς ανυπεράσπιστο καθώς μετράει μόλις λίγες ώρες στον κόσμο τον οποίο δεν επέλεξε αυτό να έρθει αλλά εμείς το επιτρέψαμε.


‘’Άνθρωπος’’ που είναι ικανός να κάνει κάτι τέτοιο και να γυρίσει στην οικογένεια του ή στο σπίτι του σαν να μην συμβαίνει τίποτα, τρέμω στην ιδέα του τι θα έκανε σε ένα συνάνθρωπο μας αν του δινόταν η δυνατότητα να διαπράξει το έγκλημα χωρίς να γίνει αντιληπτός.

Είναι κατανοητό πώς να μεγαλώσεις 10 κουτάβια είναι δύσκολο στις σημερινές δύσκολες συγκυρίες που ζούμε.
Είναι αδιανόητο το να τα σκοτώσεις μόλις γεννηθούν αφού για 2 μήνες θα τα ταΐζει η μαμά τους χωρίς κανένα κόστος για εσένα.

Είναι αδιανόητο γιατί άφησες την μαμά τους να ζευγαρώσει και να γεννήσει αφού δεν μπορούσες να διαχειριστείς τα κουτάβια.
Είναι αδιανόητο γιατί θέτεις σε κίνδυνο την σκυλίτσα που θα κινδυνεύει από μαστίτιδα και θα ψάχνει εναγωνίως τα μικρά της.
Είναι αδιανόητο γιατί δεν στειρώνεις το σκυλί ή την γάτα σου, και επιλέγεις να σκοτώνεις τα μωρά τους. Αυτή είναι η φύση? Ο φόνος? Αυτό λέει η θρησκεία σας? Να φονεύεις τα μικρά?

Ευχόμαστε ολόψυχα σε όποιον το έκανε να συνεχίσει να κοιμάται ήσυχος τα βράδια, γιατί προφανώς και τίποτα από τα παραπάνω δεν αρκεί να αλλάξει την γνώμη ούτε αυτού ούτε οποιουδήποτε άλλου συγκαλύπτει τα πεπραγμένα.
Ευχόμαστε σε όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους να παραδειγματιστούν και να στειρώσουν τα καημένα τα ζώα τα οποία δεν υπάρχει κάποιος να διαχειριστεί τις ατέλειωτες γέννες.

Ευχόμαστε στο Δήμο να συνεχίσει να αδιαφορεί για τα αδέσποτα του, (γιατί σε αυτόν ανήκουν) γιατί είναι γνωστό ότι οι τουρίστες που έρχονται καθημερινά στο ιατρείο με ένα γατάκι ή ένα σκυλάκι που βρήκαν στον δρόμο σε άθλια κατάσταση, αποτελούν την καλύτερη διαφήμιση για την τουριστική προβολή της Σκοπέλου. 

Με τιμή 

Δημήτριος Παπαϊωάννου
Νίκη Λεμονή
Κτηνίατροι ΑΠΘ

πηγή: Vetcare Skopelos

Harper & Lola: ένα υπέροχο δίδυμο!

Η Lola το αγγλικό μπουλντόγκ, και η τετράχρονη Haprer είναι οι καλύτεροι φίλοι!
Η μαμά τους Rebecca Leimbach, είναι επαγγελματίας φωτογράφος, και όπως λέει, το ζευγαράκι αυτό έγινε αχώριστο από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκε η Harper.

Η Rebecca φωτογράφιζε περιστασιακά την Haprer με την Lola από τότε που η Haprer ήταν νεογέννητη, όμως όταν μια μέρα η Haprer βγήκε από το δωμάτιο της ντυμένη πριγκίπισσα, και πίσω της ακολουθούσε η Lola φορώντας μια φουστίτσα μπαλαρίνας και μια τιάρα, η Rebecca αποφάσισε να τους φωτογραφίζει πιο συχνά, και με διαφορετικές ενδυμασίες!

Από τότε η Rebecca φωτογραφίζει τακτικά το αγαπημένο δίδυμο σε στιγμές διασκέδασης και σκανταλιάς!

Περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφίες μπορείτε να βρείτε στο site της Rebecca και στην σελίδα της στο facebook.

* Απαγορεύεται η αναδημοσίευση των φωτογραφιών χωρίς την έγκριση της Rebecca Leimbach

Η ιστορία του Nando…Μια όμορφη ψυχούλα!

Η ιστορία αυτή έχει αναρτηθεί στο διαδίκτυο πολύ καιρό πριν, ίσως και περισσότερο από δύο χρόνια, όμως κάθε φορά που την διαβάζω μου προκαλεί πάντα την ίδια συγκίνηση, και μου φέρνει αυτόν τον κόμπο στον λαιμό...

 

Ας την διαβάσουμε ακόμα μια φορά....

 

 

 

 

"Σκέφτομαι εδώ και καιρό να αρχίσω να γράφω αυτή την ανάρτηση αλλά όλο τα αναβάλλω…Ίσως γιατί μου είναι ακόμη δύσκολο να μιλάω για εκείνον…τον μικρό μου φίλο!

 

Δυο χρόνια πέρασαν από τη μέρα που » έφυγε». Χάθηκε, ένα υπέροχο ξημέρωμα στις 8 Νοέμβρη ημέρα του Αρχάγγελου, που γιορτάζει ο γιός μου. Του Αρχάγγελου που μεταφέρει τις ψυχές. Ζήσαμε μαζί 13 συγκλονιστικά χρόνια. Όταν τον πρωτοσυνάντησα ήταν ένα μικρό κουτάβι, το πιο όμορφο που είχα δει ποτέ μου. Σοβαρούλης και τόσο θλιμμένος…

Δεν άργησα να καταλάβω ότι το θλιμμένο βλέμμα ήταν «μούσι″. Κάλυψη…

Ζούσαμε μαζί σε ένα διαμέρισμα μέσα στην πόλη και ήμασταν όλη την ημέρα μαζί, γιατί μπορούσα να τον παίρνω και στην δουλειά μου!! Τι τυχεροί που ήμασταν κι οι δύο.
Δεν αποχωριζόμασταν ποτέ. 

Περάσαμε απίστευτα χρόνια. Εκδρομές, ταξίδια, η ζωή μας ήταν μια μεγάλη περιπέτεια. Δεν υπήρχε περίπτωση να είμαι κάπου εγώ χωρίς εκείνον, αυτοκόλλητοι.

Ήταν το μωρό μου, ένα μικρό κουταβάκι το τελευταίο και πιο αδύναμο της γέννας που έζησε χάρη στην επιμονή του ανθρώπου που είχε τη μαμά του.

Γεννήθηκε με μια δυσπλασία στον ουρανίσκο ο οποίος είχε μια μεγάλη τρύπα.

Επικοινωνούσε λοιπόν η μύτη με το στόμα με αποτέλεσμα ότι έτρωγε να βγαίνει από τη μύτη.Ο ιδιοκτήτης της μαμάς το κατάλαβε γρήγορα και τον τάιζε ο ίδιος με σύριγγα γιατί  στη φύση αυτά τα ζώα δεν επιβιώνουν….

Έτσι ο μικρούλης επιβίωσε και μέσω ενός φίλου που ήξερε ότι είχα χάσει τη Σπίθα, έφτασε στα χέρια μου…Αυτή η ιδιαιτερότητα του είχε στην αρχή μεγάλη πλάκα, γιατί τα μακαρόνια έβγαιναν από τη μύτη του και μας έκανε να γελάμε. Έχει τύχει να βγει από τη μύτη του μπιζέλι, γεγονός που του χάρισε και το υποκοριστικό…ο «Μπιζέλης», που ήταν μόνο ένα από τα δεκάδες που είχε όπως, παντοφλόφατσα, ζουλάπης, Χίτλερ…

Αργότερα κάναμε εγχείρηση και το θέμα της τρύπας στον ουρανίσκο,  έληξε γιατί του δημιουργούσε πολλά προβλήματα!

Περάσαμε υπέροχα οι δύό μας. Τον αγαπούσα σαν παιδί μου. 
Είναι αλήθεια αυτό. Δεν είχα παιδιά τότε και δεν ήξερα πως αγαπάει ένας γονιός, μα πίστευα ότι τον αγαπούσα σαν παιδί μου. Η μαμά μου θύμωνε πολύ όταν το έλεγα αυτό μα εγώ, το ένιωθα ειλικρινά… 

Τώρα που έγινα μαμά και ξέρω πως είναι να έχεις παιδί, ξέρω πως η αγάπη μου προς τον σκυλάκο μου ήταν διαφορετική. Ακόμη και τώρα με ρωτούν, «τον αγαπούσες το ίδιο;» η  απάντηση είναι «ναι″. Τον αγαπούσα το ίδιο, όχι ίσα με τα παιδιά μου, μα σίγουρα το ίδιο…
Για χρόνια πολλά ήμασταν ο ένας ο κόσμος του άλλου… Ένιωθα πότε δεν ήταν καλά, ποτέ πονούσε ποτέ χαιρόταν…απλά το ένιωθα όπως ένιωθε κι εκείνος εμένα! Ένα υπέροχο πλάσμα. Στην αρχή ήταν το μωρό μου μετά έγινε φίλος μου και στο τέλος σύντροφος…ανθρωπάκος. Με κοίταζε κι ένιωθα πραγματικά το ένιωθα πως δεν θ” αγαπηθώ πιο πολύ….

Η ζωή άλλαξε κι έγινε περίπλοκη και μπήκαν στη ζωή μας τα παιδιά.

Η μητρότητα με άλλαξε, ιδιαίτερα στην αρχή! Προσκολλήθηκα στο γιο μου. Ξαφνικά με έχασε, ξαφνικά ερχόταν δεύτερος και ζήλευε σαν τρελός. Όμως, η πρώτη λέξη του γιου μου ήταν το όνομα του….

Οι στιγμές που ήμασταν μόνοι οι δύό μας λιγόστεψαν κι εκείνος υπομονετικά έμαθε να περιμένει…τη σειρά του!
Αποδέχτηκε τη σειρά του στη αγάπη μου…πόσο επίπονο πρέπει να ήταν για εκείνον…

Δεν αγάπησα ποτέ άλλο ζωντανό όσο αγάπησα το Νάντο μου!  Θυμάμαι μαζί του μια ολόκληρη ζωή. Γέλια, χαρές, κλάματα, σε όλα μέσα. Στο γάμο μου, στις γεννήσεις των παιδιών μου, στην εξέλιξη της ζωής, ήταν πάντα αναπόσπαστο μέλος.

Μου δίδαξε τη μητρότητα, την φροντίδα, την ευθύνη. Με βοήθησε να ωριμάσω και σε αντάλλαγμα μου χάρισε την αγάπη του, μου έδωσε την παρέα του… δεν με άφησε ποτέ μόνη…

Κάποια φορά χρειάστηκε να τον αφήσω για μια βραδιά σε ένα φίλο σε μια κατασκήνωση, γιατί εγώ θα ανέβαινα στον Όλυμπο.Θυμάμαι πως όταν ανέβηκα στο Μύτικα έγραψα μια αφιέρωση στο βιβλίο που είναι δεμένο στο βράχο….»Και ο Νάντο ήταν εδώ, μαζί μου!»

Όταν γύρισα στην κατασκήνωση το επόμενο απόγευμα, μου είπαν ότι έφυγε τρέχοντας για να με βρει κι είχε γυρίσει κατάκοπος κι απογοητευμένος το πρωί… Η στιγμή της επανασύνδεσης ήταν συγκινητική….χοροπηδούσε σαν τρελός και η ουρά του είχε ξεβιδωθεί!!  

Μιαν άλλη φορά θυμάμαι κοιμόμουν με τη σόμπα αναμμένη γιατί κρύωνα και μέσα στον ύπνο μου άκουσα το γάβγισμα του. Επίμονο, ασταμάτητο μέσα στο αυτί μου.Ανέβαινε επάνω μου, μου τραβούσε τα σκεπάσματα…ξύπνησα σαν από λήθαργο για να διαπιστώσω ότι όλο το σπίτι ήταν γεμάτο με μαύρο καπνό γιατί είχε διαρροή η σόμπα κι είχε πάρει φωτιά…. Από την πυροσβεστική  μου είπαν πως αν δεν ήταν ο σκύλος μου, δεν θα ξυπνούσα, λόγω του καπνού. Μου έσωσε τη ζωή…Το αγόρι μου…το μικρό μου πλάσμα! 

Ένα άλλο απίθανο βράδυ τον άφησα στο σπίτι και βγήκαμε με τον Πανταζή και τους φίλους μας.Πήγαμε σε ένα παραλιακό μπαρ. Ήταν χειμώνας. Κόσμος έμπαινε κι έβγαινε και ξαφνικά στα πόδια μου ήρθε εκείνος κι ήταν τόσο ευτυχισμένος που μας βρήκε…. Ακόμη αναρωτιέμαι: Πως το έσκασε από το σπίτι; Πως άνοιξε η πόρτα; Από που βγήκε; Πως μας βρήκε;….Δεν κατάλαβα ποτέ…απλά ξέρω πως είχε τεράστια συναισθηματική νοημοσύνη όπως λέει κι η αγαπημένη μου φίλη η Νεκταρία….

Τα χρόνια πέρασαν και δεν ήμασταν πια παιδιά, εγώ μεγάλωσα κι ο γλυκούλης μου γέρασε…Πόσο άδικο ήταν αυτό… Αρρώστησε κι έβλεπα την κατάπτωση, αδυνάτησε πολύ, άσπρισε, περπατούσε κι έπεφτε, δεν άκουγε πλέον τόσο καλά, εκείνη η σπιρτάδα έσβηνε.

Την Άνοιξη του 2009, έπαθε ένα ατύχημα και μου είπαν θα πεθάνει πρέπει να κάνει εγχείρηση αλλά και πάλι είναι παππούς κι έχει ελάχιστες ελπίδες να επιβιώσει στην αναισθησία και την επέμβαση.
Έπρεπε να πάρω μια απόφαση…καθόλου δύσκολο. Τον αγαπούσα και θα πάλευα μαζί του. Δεν θα τον εγκατέλειπα.  
Συμφώνησα για την επέμβαση… Ίσως οι άνθρωποι που δεν έτυχε να έχουν ζωάκι με παρεξηγήσουν…μα τι να γίνει… Δεν μπορούσα να εγκαταλείψω το φίλο μου, το σύντροφο μου. Κι εκείνος άλλωστε το ίδιο θα έκανε για εμένα!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που είδα εκεί. Στην Πανεπιστημιακή κτηνιατρική κλινική  της Θεσσαλονίκης. Δεν έχω τίποτε άσχημο να θυμηθώ. Μόνο φροντίδα. Θυμάμαι που ήμουν από έξω και περίμενα την ενημέρωση, θυμάμαι τους γιατρούς, να έρχονται και να μιλούν με τους ιδιοκτήτες των ζώων που περίμεναν από έξω…Σουρεαλιστικό!
Αν δεν ήξερε κάποιος θα πίστευε πως πρόκειται για ανθρώπους. Μα ήταν τα ζώα μας….

Πήγαινα στην κλινική δύο φορές την ημέρα για 10 ημέρες. Ήμουν η μόνη, που στεκόμουν από έξω πάντα στην ώρα μου. Περίμενα υπομονετικά κάθε φορά στις ώρες των επισκεπτηρίων για να τον δω…. Θυμάμαι την ημέρα της επέμβασης με πήραν τηλέφωνο το βράδυ.Μου είπαν ο σκύλος πεθαίνει, να του κάνουμε μετάγγιση αίματος; Είπα «ναι , έρχομαι″…
Μένω στην άλλη άκρη της πόλης έκανα μια ώρα να φτάσω. Θυμάμαι μπήκα μέσα και τον είδα…Ετοιμοθάνατο.Χυμένο πάνω σε ένα χειρουργικό τραπέζι…Σωληνάκια παντού κι αίματα και γάζες.Το βλέμμα του κενό, άδειο… Τα δάκρυα έφευγαν από μόνα τους και  βάζοντας το στόμα μου στο αυτί του ψιθύρισα το όνομα του…δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που έγινε….ακούστηκε ένα τακ τακ τακ…πάνω στο τραπέζι κι οι δύο γιατροί της βάρδιας κοιτάχτηκαν ξαφνιασμένοι…

Κάθε άνθρωπος που έχει αγαπήσει ένα σκύλο κι έχει αγαπηθεί από αυτόν ξέρει τι σημαίνει αυτό το τακ τακ τακ….της ουράς του συντρόφου του!!  
Ειναι το: «Ήρθες!! σε περίμενα. Μπορώ να σε περιμένω μια ζωή"!

Μέσα στον πόνο του, μέσα στην αγωνίας του, κούνησε την ουρά του κι ύστερα έβαλε όση δύναμη του είχε απομείνει και ανασηκώθηκε, με κόπο….
Είχε παραιτηθεί γιατί νόμιζε ότι τον εγκατέλειψα….ότι τον άφησα…κι εκείνος ζούσε μόνο για εμένα. Από τότε οι γιατροί τον φώναζαν «Λάζαρο» και μας είχαν μάθει πια.
Χτυπούσα το κουδούνι, μου τον έφερναν στην  πόρτα και πηγαίναμε βόλτα σιγά σιγά.Του μιλούσα για όλα αυτά που αγαπούσε να κάνει, ότι θα τα κάναμε πάλι μαζί, ύστερα πηγαίναμε πάλι πίσω κούτσα κούτσα και στο τέλος τον έπαιρνα αγκαλιά γιατί δεν άντεχε άλλο.
Οι γιατροί  στην κλινική μου ζητούσαν να τον ταΐσω γιατί δεν έτρωγε τίποτε από κανέναν και του έδινα με το ζόρι λίγη αλεσμένη τροφή την οποία έτρωγε για να μου κάνει το χατήρι…Σαν άνθρωπος. 

Κι η αλήθεια είναι ότι ο Νάντο μου, δεν ήξερε ότι ήταν σκύλος…. 
Θυμάμαι πως μια κολητή μου φίλη, κάποτε με ρώτησε από που βγαίνει το Nando, της είπα από το Fernando και μου είπε είναι ο μόνος σκύλος που ξέρει που έχει υποκοριστικό σαν άνθρωπος.Της απάντησα ρωτώντας την, αν έχει αναρωτηθεί ποτέ κάτι παρόμοιο για όνομα κάποιου άλλου σκύλου…γελάσαμε κι οι δυό γιατί η αλήθεια είναι ότι και οι δικοί μου αγαπημένοι φίλοι είχαν την ίδια αίσθηση ότι ο Νάντο είχε γίνει άνθρωπος…
Μετά την εγχείρηση περάσαμε έτσι όπως το ονειρευόμουν, ένα υπέροχο καλοκαίρι.
Η ζωή του πήρε μια παράταση 6 μηνών. Έξι υπέροχοι μήνες.Τι τυχεροί που ήμασταν.

Ανάρρωσε πλήρως, έγινε περδίκι, άρχισε πάλι να χοροπηδάει, να τρέχει, να τρώει.

Εγινε ο παλιός του εαυτός….
Πηγαίναμε βόλτες, κάναμε μπάνια, εξερευνήσεις, περιπάτους…τον πήγα σε όλα τα μέρη που αγάπησε, στη θάλασσα, στις αμμουδιές του τις λατρεμένες. Έφαγε όλα τα απαγορευμένα, από παγωτά μέχρι σουβλάκια… Τον άφησα να μασουλίσει τα γάντια του κήπου και τις σαγιονάρες και να σκάψει μέσα στα λουλούδια….
  

κι ήρθε ένα γλυκό φθινόπωρο κι άρχισε σιγά σιγά και πάλι να φαίνεται η φθορά….κουραζόταν πολύ γρήγορα, κοιμόταν πολλές ώρες…

Θυμάμαι που πήγαινα στο ζεστό του σπιτάκι που κοιμόταν κουλουριασμένος και τον χάιδευα ώρες και του μιλούσα κι έλεγα το όνομα του..κι άκουγα πάντα τακ τακ τακ, μέσα στο σκοτάδι.. 

Ετσι απλά, ήρθε η τελευταία μας βραδιά  κι ήταν συγκλονιστική. Σάββατο βράδυ.
Το ένιωθα ότι τελείωνε. Εκείνο το βράδυ αποφάσισα να κοιμηθώ στο σαλόνι.Μα ήταν αδύνατο να γίνει αυτό.όλη την νύχτα προσπαθούσα να του δίνω νερό με τη σύριγγα, να τον κρατάω ζεστό, να είμαι μαζί του.Ξάπλωσα στο πάτωμα και τον είχα αγκαλιά και του μιλούσα και του τραγουδούσα, κάποια στιγμή θυμάμαι πως άρχισε να ουρλιάζει σιγανά, σαν λυγμός, σαν κλαψούρισμα…σαν παράπονο!! Ήμασταν έτσι αγκαλιά όλη τη νύχτα. Κι εγώ άγρυπνη δίπλα του, μην φύγει κι είναι μόνος.

Ήταν μια μεγάλη μεγάλη νύχτα κι είμαι ευγνώμων που την έζησα…. Στις 8 το πρωί μιλήσαμε με τον κτηνίατρο και τον πήγα. Μου είπε πω είναι θέμα χρόνου και καλύτερα να τον «κοιμίσουμε» γιατί έκανε πια σπασμούς κι ήταν κρίμα να συνεχίσει να βασανίζεται. Τόσο  δύσκολη, τόσο σκληρή  απόφαση…Εγώ που πάντα τον φρόντιζα, που ήμουν η «μαμά»του, εγώ που είχα την ευθύνη του να τον προστατεύω όλα αυτά τα χρόνια, μην πάθει κακό…εγώ έπερεπε να αποφασίσω για το τέλος του!!
Πόσο σκληρό…Αποφάσισα λοιπόν αφού έτσι έπρεπε κι είπα πως οτι και να γινόταν  θα ήμουν μαζί του. Μαζί του!Μέχρι τέλους..
Θυμάμαι που τον χάιδευα και του ψιθύριζα «φίλε μου, φίλε μου, φίλε μου»…Δεν υπήρχε πια τακ τακ τακ…Σιωπή…εκείνη η πελώρια καρδιά σταμάτησε για πάντα. 
Αγκαλιαστήκαμε με το γιατρό  και κλαίγαμε κι ύστερα τον πήρα κι ήταν τόσο ελαφρύς σαν πούπουλο….Κυριακή πρωί. Πήρα αγκαλιά τον νεκρό μου φίλο και πήγα σπίτι.

Τα παιδιά με περίμεναν στην πόρτα ξαφνιασμένα, ρωτούσαν τι έγινε τι έγινε…θυμάμαι που ήμουν σιωπηλή και θυμάμαι τον Άρη τον άλλο σκύλο μας, να με κοιτάζει από μακριά χωρίς να ζυγώνει καθόλου και θυμάμαι πως είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου τον σύντροφο μου να κλαίει… 
Τον χτένισα, τον βούρτσισα καλά καλά, του τραγούδησα. Αφησα τα χέρια μου να μαζέψουν τη μνήμη του κορμιού του, που δεν θα χάιδευα ποτέ ξανά,τον αποχαιρέτησα κι ύστερα τον τύλιξα στη ζεστή του κουβερτούλα και τον τακτοποίησα όμορφα…Ο φίλος μου!

Ξημέρωσε η μέρα που δεν θα ξανάλεγα το όνομα του, δεν θα άκουγα ποτέ ξανα το γάβγισμα του, δεν θα τον ξανάβλεπα…Ήταν σαν να παρέλυσα, δεν μπορούσα να σκεφτώ, να μιλήσω! Φτιάξαμε με τα παιδιά ένα όμορφο μέρος για εκείνον, στην άκρη του κήπου. Εγραψα σε μια πέτρα «Αιώνιος Φίλος».

Φυτέψαμε κυκλάμινα που αγαπώ πολύ κι εκείνοι του έγραφαν γράμματα και του ζωγράφισαν ζωγραφιές. Μας έστειλαν ζωγραφιές και οι φίλοι των παιδιών που τον ήξεραν γατί ήταν πολύ δημοφιλής. Κι ο Άγγελος είχε γίνει πολύ δημοφιλής επειδή πέθανε ο σκύλος του και κάθε μέρα έβαζε τους φίλους του να γράφουν γράμματα…
 Ο Άρης για τρεις ημέρες κοιμόταν πάνω από το φρεσκοσκαμμένο χώμα, μετά έφυγε από εκεί και δεν ξαναζύγωσε το μέρος που είναι θαμμένος ο φίλος του, σαν να πήρε την απόφαση οτι δεν θα ξαναγυρίσει…

Ο Νάντο έφυγε και ακόμη μου φαίνεται σαν ψέμα. Εχουμε κι άλλα σκυλιά μα ζουν στην αυλή κι είναι της οικογένειας. Ο Νάντο ήταν δικός μου κι ήμουν δική του. Ημασταν σύντροφοι.
Μου λείπει πολύ και στην αρχή το πιο δύσκολο ήταν οι μοναχικές βόλτες. Εκείνα τα βηματάκια γύρω μου, που δεν ακούγονταν πια. Ο σύντροφος στη σιωπή, έτσι τον έλεγα. 
Καθόμουν κι εκείνος καθόταν δίπλα μου, ακουμπούσε το κεφάλι του στα πόδια μου, κουνιόμουν και σήκωνε το κεφάλι, με κοίταζε στα μάτια και ήξερε, χωρίς να μιλάμε…

Δεν ήταν απλά ένας σκύλος, ήταν το σύμβολο ενός κύκλου που έκλεισε. Η ξεγνοιασιά μιας νιότης που πέρασε. Χρόνια ανέμελα, παλαβά, γεμάτα φίλους και γλέντια και ταξίδια….κι ο Νάντο μέσα σε όλα αυτά κομμάτι αναπόσπαστο της παρέας…της ζωής!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα μάτια του, τα μεγάλα υγρά μάτια…ιδιαίτερα τη στιγμή που κοίταζε το παγωτό μου…σε κάθε σκύλο βλέπω τα μάτια του. Πέρσυ το καλοκαίρι στη θάλασσα ήταν ένα σκυλί που του έμοιαζε τόσο που νόμισα πως αν τον φωνάξω θα έρθει…μάζεψα τα πράγματα μου κι έφυγα!!
Τα παιδιά ακόμη μιλούν γι′ αυτόν και συχνά τον μνημονεύουμε και γελάμε βλέποντας βίντεο με εκείνον να κάνει ένα σωρό τρελαμάρες! Ακόμη βρίσκω στο μέρος που είναι θαμένος κουκουνάρια που λάτρευε να κυνηγά, πέτρες ή κομένα λουλουδάκια, που τα  αφήνουν τα παιδιά για να του πουν ότι δεν τον ξέχασαν.

Θα τον θυμάμαι να τρέχει στους αμμόλοφους γρήγορος σαν τον άνεμο. Σαν μικρή κόκκινη φλόγα να κυνηγά χαμοπούλια, στον υδροβιότοπο και να χάνεται μέσα στις όχθες της λίμνης. Να πηδά με ορμή στη θάλασσα κολυμπώντας προς το μπαλάκι του και να χοροπηδάει στα αφρισμένα κύματα.

Θα τον θυμάμαι να κοιμάτε κουλουριασμένος  σε αμμουδιές αγαπημένες… Ηρεμος κι ευτυχισμένος…

Υπάρχουν στιγμές που θέλω να φύγω.Να εξαφανιστώ από όλους για λίγο και το μόνο πλάσμα που θα  ήθελα κοντά μου είναι εκείνος…κανένας άλλος. Μόνο εκείνος, ο σύντροφος της σιωπής μου….

Μου λείπουν όλα μα πιο πολύ η συντροφικότητα αυτής της σχέσης, της σχέσης μας!
Κι όσο κι αν πόνεσα, δεν μετανιώνω ούτε στιγμή που μπήκε στη ζωή μου το υπέροχο αυτό πλάσμα, ο μικρός δάσκαλος, που μου έμαθε πολλά μα το πιο σημαντικό, τι σημαίνει αγάπη. Δίχως όρια, δίχως αντάλλαγμα, δίχως  εξηγήσεις, δίχως αυριο….Μόνο το τώρα και η απλή καθαρή, βαθιά αγάπη του!!! Αγαπημένε μου…αγοράκι μου..."

Πηγή:  dogw0rld.blogspot.gr