Η μονάκριβη κόρη μου, η Μελίνα!

24 Δεκεμβρίου του 2004. Περνώ έξω από ένα petshop. Στέκομαι στη βιτρίνα. Ένα κουταβάκι παίζει χαρούμενο μέσα σε ένα κλουβί. Χωρίς καν να το σκεφτώ μπαίνω μέσα στο μαγαζί. Πόσο το έχετε το κουταβάκι?? Δωρεάν το δίνουμε, δεν είναι ράτσα! Χαμογελώ πλατιά! Μπορώ να το πάρω αγκαλιά?

Φυσικά μπορείτε!  Το παίρνω στα χέρια μου. Μου δαγκώνει τα δάχτυλα και μου γλύφει το πρόσωπο!! Η σπίθα παίρνει φωτιά. Και εκείνη την ώρα γεννιέται ένας έρωτας μεγάλος. Είναι θηλυκό. Ξέρω ήδη το όνομα του. Μελίνα. Το βάζω πίσω στο κλουβί του, ευχαριστώ τον μαγαζάτορα και επιστρέφω, τρέχοντας σχεδόν στο σπίτι. Θα πάρουμε σκύλο, ανακοινώνω περιχαρής! Ούτε να το σκέφτεσαι, με προειδοποιεί η μάνα μου. Θα πάρουμε λέω, φωνάζω σχεδόν. Και αρχίζει το ψηστήρι.  Θα το φέρω. Θα φύγεις μαζί με το κουτάβι. Όχι, εγώ θα το φέρω. Να πας σε δικό σου σπίτι και να πάρεις όσα θες. Όχι, θα το φέρω, λέω!! Περνώ το απόγευμα ξανά από το μαγαζί. Βλέπω το κουταβάκι να κοιμάται μακαρίως. 

Σκίζεται η καρδιά μου. Είναι νύχτα Χριστουγέννων και ένα ακόμα πλάσμα είναι μόνο του… Γυρίζω σπίτι. Συνεχίζω ακάθεκτος. Το λέω και το ξαναλέω. Εγώ θα το φέρω που να σκάσετε όλοι! Οι μέρες περνούν. 31 Δεκέμβρη. Το κουταβάκι είναι ακόμα στη βιτρίνα. Παίρνω την μεγάλη απόφαση. Πάω και το ζητάω. Το βάζω μέσα στο μπουφάν μου, αγοράζω όλα τα απαραίτητα συμπράγκαλα και επιστρέφω περήφανος σπίτι. Η μάνα μου παθαίνει σοκ. Πάρτο, πάρτο μακρυά μου φωνάζει. Το βάζω στο δωμάτιο μου. Κρύβεται κάτω από το κρεβάτι μου.  Το κυνηγάω να το πιάσω. Και αρχίσει το παιχνίδι. Ένα παιχνίδι που κρατάει τόσα χρόνια μετά, ακόμα. 

Η Μελίνα να τρέχει μέσα στο σπίτι και να παίρνει φαλάγγι τα πάντα στο πέρασμα της. Τραπέζια, καρέκλες, χαλιά. Να τα κάνει παντού. Να σκαρφαλώνει σε τραπέζια κρεβάτια και καναπέδες. Να μας αγκαλιάζει και να μας φιλάει όλους. Να μας φέρνει τα παιχνίδια της για να παίξουμε. Να βγαίνουμε βόλτες μεγάλες. Η Μελίνα. Η Μελίνα μου. Η πρώτη μου κόρη. Το παιδί μου το όμορφο. Και οι δικοί μου? Τη δεύτερη μέρα να την έχουν λατρέψει. Να ξυπνούν νωρίτερα από μένα για να της ετοιμάσουν το γάλα της!  Να τη ταΐζουν στο χέρι. Να την αγκαλιάζουν και να τη φιλούν συνέχεια. Η Μελίνα.  Ένας κούταβος γεμάτος ενέργεια και καλοσύνη.  Η Μελίνα, που όταν έφερα τη Λάκυ στο σπίτι, της άφηνε από το δικό της φαγητό. Η Μελίνα που παραχώρησε τη θέση της στο κρεβάτι για να κάτσει η Λάκυ. Η Μελίνα που όταν η Λάκυ πέθανε, έκλαιγε με λυγμούς… Η Μελίνα μου. Η συντροφιά μου. Το καμάρι μου. Το παιδί μου, που δεν το αλλάζω για όλα τα πλούτη του κόσμου, για όλη τη δόξα, για τον πιο μεγάλο έρωτα, για το ομορφότερο ταξίδι. Γιατί? Γιατί είναι η ίδια όλα αυτά για μένα.
 
Κάθε χρόνο από τότε, στις 31/12 γιορτάζουμε τα γενέθλια της. Την είσοδο της στην δική μου οικογένεια. Την παρουσία της που άλλαξε την ζωή μου και της έδωσε νόημα, χαρά και ελπίδα. Αγοράζουμε τούρτα, σβήνουμε κεράκια, τραγουδάμε το «Να ζήσεις Μελίνα και Χρόνια Πολλά, μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά.»

Κόρη μου μονάκριβη, θέλω και φέτος που κλείνεις τα εννιά σου χρόνια να σου ευχηθώ, να περάσουμε πολλά γενέθλια ακόμα μαζί. Να είσαι πάντα γεμάτη ενέργεια, ευτυχισμένη δυνατή και όμορφη. Μελίνα μου σου χρωστάω τόσα. Και σε ένδειξη αγάπης και ευγνωμοσύνης σου αφιερώνω αυτή τη μικρή σημείωση.

Ο πατέρας σου, Γιώργης

Το κείμενο γράφτηκε πριν 2 χρόνια από τον Γιώργη Ταξιδευτή, με την ευκαιρία των ένατων γενεθλίων της Μελίνας. Αξίζει να σημειώσουμε πως το Μελινάκι χαίρει ακόμα άκρας υγείας, και απολαμβάνει τη ζωή στην αγκαλιά του μπαμπά της του Γιώργη!

Χρησιμοποιούσαν αδέσποτα ως πειραματόζωα και για κτηνοβασία!

Εξαρθρώθηκε από την αστυνομία του Ελευθέριος Βενιζέλος διεθνές κύκλωμα εμπορίας και διακίνησης αδέσποτων σκύλων από την Ελλάδα στη Γερμανία.

 

Τα ξημερώματα, συνελήφθησαν ένας Έλληνας και δύο Γερμανίδες καθώς προσπάθησαν να μεταφέρουν προς Μόναχο και Αμβούργο συνολικά δεκαπέντε αδέσποτα σκυλιά σε άθλια κατάσταση τα οποία σύμφωνα με πληροφορίες θα χρησιμοποιούνταν είτε ως πειραματόζωα, είτε σε οίκους ανοχής για κτηνοβάτες στη Γερμανία. 

Η Αστυνομία είχε πληροφορίες ότι κάθε Σαββατοκύριακο το κύκλωμα μετέφερε δεκάδες αδέσποτα σκυλιά είτε από το Ελευθέριος Βενιζέλος είτε από την Πάτρα με τα πλοία της γραμμής. 

Τα ζώα ήταν σε άθλια κατάσταση και ναρκωμένα ενώ οι ίδιες πληροφορίες λένε πως οι Γερμανοί πλήρωναν στα μελή του κυκλώματος 400 ευρώ για κάθε δύστυχο ζώο. Από την έρευνα της Αστυνομίας προέκυψε επίσης πως πολλές ελληνικές φιλοζωικές εταιρείες γνώριζαν για τη δραστηριότητα που ελάμβανε χώρα τους τελευταίους μήνες και σε μια προσπάθεια να μπει φρένο στο βασανισμό και την εκμετάλλευση των αδέσποτων προχώρησαν σε καταγγελίες στην Αστυνομία. 

Τα ξημερώματα στο Ελευθέριος Βενιζέλος

Η αντίστροφή μέτρηση για την αηδιαστική και αποτρόπαια δράση του κυκλώματος ξεκίνησε χθες τα μεσάνυχτα. Στον επόπτη ασφαλείας της Αστυνομικής Διεύθυνσης του αεροδρομίου έφθασε πληροφορία από αστυνομικό, ευαισθητοποιημένο σε θέματα ζώων ότι ίσως μέλη του κυκλώματος θα προσπαθούσαν να περάσουν δεκάδες κακοποιημένα σκυλιά στο εξωτερικό. Έτσι, στήθηκε μια επιχείρηση της Αστυνομίας με δύο κλιμάκια. Το ένα ανέλαβε το χώρο των εμπορευμάτων και το άλλο ακροβολίστηκε στον χώρο των επιβατών.

Λίγη ώρα αργότερα ένας Έλληνας μέλος του κυκλώματος εντοπίστηκε να έχει στην κατοχή του πέντε σκυλιά τα οποία παρέδωσε προκειμένου να επιβιβαστούν στην πτήση για Μόναχο. Ο αριθμός πέντε είναι κομβικός αφού τόσα επιτρέπεται να έχει στην κατοχή του ένας πολίτης χωρίς να θεωρείται ότι κάνει εμπορία. Όταν τον ήλεγξαν οι αστυνομικοί έπεσε σε αντιφάσεις καθώς υποστήριξε ότι θα πήγαινε για δουλειά στη Γερμανία και θα έπαιρνε μαζί και τα σκυλιά του. Όμως τα εισιτήρια που είχε κλείσει έδειχναν ότι θα επέστρεψε αύριο ή την Κυριακή.

Λίγη ώρα αργότερα δύο Γερμανίδες προσπάθησαν να περάσουν άλλα δέκα σκυλιά και όταν έγιναν αντιληπτές συνελήφθησαν από την Αστυνομία.

Η έρευνα της ΕΛ.ΑΣ με τη βοήθεια φιλοζωικών οργανώσεων έδειξε ότι το τελευταίο διάστημα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη μια τέτοια παράνομη δραστηριότητα από Ελλάδα στη Γερμανία και τα ταλαίπωρα ζώα χρησιμοποιούνται είτε ως πειραματόζωα είτε για κτηνοβασίες σε γερμανικούς οίκους ανοχής.

Πηγή: protothema.gr

Ανοίγει το πρώτο καφέ για σκύλους στην Αμερική!

Ενώ τα καφέ στα οποία επιτρέπονταν οι γάτες άρχισαν να λειτουργούν το 2014, η φετινή χρονιά μοιάζει να είναι η χρονιά του σκύλου, όπως αναφέρει δημοσίευμα του TIME.
Το «Καφέ του Σκύλου», όπως το αποκαλούν προγραμματίζεται να ανοίξει στο Λος Άντζελες εντός του έτους. Το καφέ αυτό είναι το «πνευματικό παιδί» της Sarah Wolfgang που εργάστηκε σε καταφύγια ζώων στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και στην Κορέα.
Μια καφετέρια για σκύλους δεν θα διαφέρει τόσο από την αντίστοιχη για γάτες. Οι επισκέπτες του θα μπορούν να απολαμβάνουν το ρόφημά τους παρέα με τον σκύλο τους. Επίσης, στο καφέ θα υπάρχουν σκυλιά από καταφύγια που θα προσφέρονται μέσω του καφέ για υιοθεσία.

«Η αποστολή του καφέ είναι πολύ απλή. Θέλουμε να ενημερώσουμε τον κόσμο για το καταφύγιο των σκύλων και αν επιθυμεί κάποιος να φιλοξενήσει σπίτι του κάποιο από τα σκυλιά που υπάρχουν στο χώρο», αναφέρει η Sarah Wolfgang στην LA Weekly.

Όπως και τα καφέ γάτων, έτσι και αυτό θα έχει κάποιους περιορισμούς. Για λόγους υγιεινής η περιοχή υπηρεσίας και η περιοχή των σκυλιών θα είναι διαχωρισμένες, γεγονός που σημαίνει πως αν κάποιος δεν επιθυμεί να έχει τον σκύλο του παρέα μπορεί να το κάνει. Ακόμα και με αυτό τον τρόπο, όμως, βοηθά τα σκυλιά καθώς οι κόκκοι του καφέ προέρχονται από μια τοπική εταιρεία, την Grounds & Hounds Coffee που δωρίζει το 20% των κερδών της σε ένα τοπικό καταφύγιο.

πηγή:  stogiatro.gr
          γράφει η Μαρία Καραμέτου

Εθελοντές έσωσαν 108 σκυλιά από παράνομο εκτροφείο στην Αμερική!

Οι άθλιες συνθήκες όπου ζούσαν τα ζώα

Μετά από πολύμηνη παρακολούθηση, οι φιλοζωικές οργανώσεις της περιοχής απέδειξαν πως ένας εκτροφέας σκύλων ράτσας Cavalier King Charles Spaniel στην Αλαμπάμα, κακοποιούσε, παραμελούσε και διατηρούσε στις εγκαταστάσεις του περισσότερα από 200 ζώα, τα οποία ζούσαν σε άθλιες συνθήκες.
Οι οργανώσεις τότε ξεκίνησαν τις διαδικασίες να του κατάσχουν τα κουτάβια και να κλείσουν το εκτροφείο, όμως ο ιδιοκτήτης στο μεταξύ πρόλαβε να στείλει πάνω από 100 από τα κουτάβια του σε πλειστηριασμό στο Μιζούρι για να πουληθούν.

Τα σκυλιά στην διαδρομή τους προς τον πλειστηριασμό

Τα προβλήματα όρασης και υγείας είναι εμφανή

Οι φιλόζωοι δεν το έβαλαν κάτω, και με επικεφαλής την Angie Hubbard Ingram, δικηγόρο και εθελόντρια στην οργάνωση Cavalier Rescue USA ( CKCSCR), έβαλαν σκοπό της ζωής τους και σώσουν αυτά τα κουτάβια με όποιο κόστος. Μέσα σε λίγες μόλις μέρες, κινητοποίησαν την κοινή γνώμη και τα social media, έκαναν εράνους, συγκέντρωσαν εθελοντές από όλα τα μέρη της Αμερικής, και τελικά κατάφεραν να συγκεντρώσουν ένα μεγάλο ποσό ώστε να μπορέσουν να αγοράσουν αυτοί τα κουτάβια, να τα περιθάλψουν, να τους παρέχουν ιατρική φροντίδα και να τους βρουν οικογένειες φιλοξενίας. 
Η κτηνίατρος Dr. Morgan προσέφερε δωρεάν τις υπηρεσίες της, και άλλες φιλοζωικές οργανώσεις της Αμερικής ένωσαν τις δυνάμεις τους για να βοηθήσουν όσο μπορούσαν.

Η ώρα του πλειστηριασμού

Το shiba inu και το γαλλικό μπουλτνόγκ που σώθηκαν στον πλειστηριασμό

Η Angie Hubbard Ingram και άλλες εθελόντριες την μέρα της διάσωσης

 Ο πλειστηριασμός έγινε στις 22 Νοεμβρίου 2014, οι τιμές άρχιζαν να ανεβαίνουν πολύ ψηλά και σύντομα οι εθελοντές εξάντλησαν τα χρηματικά τους αποθέματα. Την τελευταία στιγμή, μετά από γενναιόδωρες προσφορές στην οργάνωση, κατάφεραν να συγκεντρωθούν όλα τα χρήματα που χρειάστηκαν (200.000 δολάρια συνολικά)! 
Τελικά, κατάφεραν να διασώσουν ενενήντα έξι Cavalier King Charles spaniels, επτά shiba inus, ένα Γαλλικό bulldog, δύο cocker spaniels, ένα shih tzu και ένα Yorkshire terrier. 

Τα κουτάβια δέχονται την φροντίδα των κτηνιάτρων

Μετά την διάσωση, οι εθελοντές είχαν ένα δύσκολο πρόγραμμα για την μεταφορά όλων αυτών των ζώων, αρχικά σε κτηνιάτρους για να τους δοθεί η απαραίτητη φροντίδα, και στην συνέχεια να τα μεταφέρουν σε ανάδοχες οικογένειες και σε σπίτια φιλοξενίας ή και υιοθεσίας σε όλη την Αμερική. 
Τα περισσότερα σκυλιά βρίσκονταν σε άθλια κατάσταση. Ήταν  γεμάτα ψύλλους και τυλιγμένα μέσα στις ακαθαρσίες τους. Πολλά είχαν οφθαλμολογικά προβλήματα, μερικά ήταν τυφλά και κάποια άλλα είχαν και άλλα σοβαρότερα θέματα υγείας.

Μπανάκι time!

Όλα τα ζώα καθαρίστηκαν, αποπαρασιτώθηκαν, εμβολιάστηκαν, δέχτηκαν οφθαλμολογική και οδοντιατρική φροντίδα από τους εθελοντές κτηνιάτρους, στειρώθηκαν όσα ήταν στην κατάλληλη ηλικία, και τα υπόλοιπα παραδόθηκαν πλέον υγιή στις οικογένειες με την προϋπόθεση πως θα στειρωθούν όταν φτάσουν στην κατάλληλη ηλικία.

Πλέον όλα τα σκυλιά έχουν βρει αγαπημένες οικογένειες! 
Πρόκειται για μια υπέροχη ιστορία που μας δείχνει πως όταν οι άνθρωποι ενώσουν τις δυνάμεις τους μπορούν να καταφέρουν πάρα πολλά!

 

Το συγκινητικό μήνυμα του Παπανώτα για τον σκύλο του.

Ο γνωστός παρουσιαστής Δημήτρης Παπανώτας, έχασε πριν λίγες μέρες τον πολυαγαπημένο φίλο του, τον σκύλο του τον Δία.
Ο ίδιος θέλησε να γράψει λίγα λόγια να να τον αποχαιρετήσει. Ετσι ανάρτησε το συγκεκριμένο κείμενο στην προσωπική του σελίδα στο facebook:

«O Δίας, το mediadog, Στις 20 του μήνα θα έκλεινε τα 8 του χρόνια. Στη σύντομη ζωή του ταξίδεψε σε 38 χώρες...Ελλάδα, Τουρκία, Αρμενία, Γεωργία, Αζερμπαιτζάν, Βουλγαρία, Ρουμανία, Αλβανία, Σκόπια, Κόσοβο, Μαυροβούνιο, Σερβία, Βοσνία, Κροατία, Σλοβεία, Σλοβακία, Τσεχία, Ουγγαρία, Πολωνία, Αυστρία, Ελβετία, Ιταλία, Γαλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Δανία, Νορβηγία, Σουηδία, Φινλανδία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ουκρανία, Ρωσία, Μονακό...
΄Του άρεσαν πολύ τα ταξίδια... Ταξιδιάρης σαν τον μπαμπά του... Δεν άφησε γωνιά στην Ευρώπη που να μην την μαρκάρει... Και όπου πήγε τον θαυμάζανε. Ειχε μάθει να ακούει τα κολακευτικά σχολια σε όλες της γλώσσες της Ευρώπης και 'οταν τα άκουγε καμάρωνε και περπατούσε με μικρά περήφανα βηματάκια... σαν ελάφι...
Ο Δίας ήταν το πιό καλό σκυλί του κόσμου. Ακούραστος φύλακας και σύντροφος. ποτέ δεν λέρωσε σε λάθος σημείο, ποτέ δεν έκανε μία ζημιά. Ούτε όταν ήταν κουτάβι. Και το πιό ιδιαίτερο σημείο του χαρακτήρα του. Ήταν περήφανος. Ποτέ δεν έκανε χαζοχαρές, δεν σηκώθηκε ποτέ στα δύο πόδια να κινδινεύεις να σε ρίξει, δεν ζητιάνεψε ποτέ φαγητό και... δεν έδινε φιλιά!!!! Σνόμπ αλλα αγαπησιάρης....
Αυτός ο πολύτιμος φίλος έφυγε σήμερα για το μεγαλύτερο ταξίδι... Αυτό που δεν έχει γυρισμό. Χτυπημένος απο λέμφωμα. Το πάλεψε όσο μπορούσε. Αλλα δεν τα κατάφερε. Εφυγε ήρεμα και γλυκά στην αγκαλιά μου.
Η αυλή χωρίς τον Δία θα είναι απλά άδεια... Είναι σκληρός ο αποχωρισμός...
Αντίο κολλητέ....»

Η υπέροχη ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν Τανκ!

.... μια υπέροχη ιστορία μιας γυναίκας που θέλησε να υιοθετήσει έναν σκύλο από το τοπικό καταφύγιο, κάπου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι σίγουρο πως θα την διαβάσετε και θα δακρύσετε!

“Μου είπαν πως το όνομα αυτού του μαύρου λαμπραντόρ είναι Ρέτζι, καθώς τον κοίταζα να κάθεται ήσυχος στο κλουβί του. Το καταφύγιο ήταν καθαρό και οι άνθρωποι που δούλευαν εκεί αγαπούσαν τα ζώα και ήταν πολύ φιλικοί μαζί μου.

Είχα μετακομίσει πρόσφατα στην περιοχή, αλλά όπου και αν πήγαινα σε αυτή την μικρή πόλη, οι άνθρωποι που συναντούσα ήταν φιλικοί, ανοιχτόκαρδοι και πρόσχαροι. Όλοι σε χαιρετούν στον δρόμο! Κάτι όμως μου έλειπε για να προσαρμοστώ πλήρως στο καινούργιο μου περιβάλλον και σκέφτηκα πως η παρέα ενός σκύλου ήταν ίσως αυτό που χρειαζόμουν.

Και μόλις είχα δει μια αγγελία για τον Ρέτζι στο τοπικό κανάλι. Τηλεφώνησα αμέσως στο καταφύγιο και εκεί μου είπαν πως πράγματι πολλοί ενδιαφέρθηκαν για τον Ρέτζι αλλά τελικά όσοι ήρθαν να τον δουν από κοντά δεν αποφάσισαν να τον πάρουν μαζί τους. Οι άνθρωποι του καταφύγιου εξετάζουν σοβαρά την κάθε υιοθεσία, και μέχρι τώρα δεν είχαν βρει τους κατάλληλους ανθρώπους για να δώσουν τον Ρέτζι και να του προσφέρουν ένα ασφαλές και μόνιμο σπιτικό. Βλέποντας εμένα, για κάποιον λόγο άλλαξαν γνώμη και προσφέρθηκαν αμέσως να με βοηθήσουν να τον υιοθετήσω.

Μου παρέδωσαν με χαρά όλα του τα υπάρχοντα, το μαξιλάρι του, μια τσάντα με παιχνίδια, τα πιατάκια του, μια τσάντα γεμάτη με μπαλάκια του τένις και ένα σφραγισμένο γράμμα από τον προηγούμενο ιδιοκτήτη του.

Βλέπετε, ο Ρέτζι και εγώ δεν τα πήγαμε καλά από την αρχή που ήρθε στο σπίτι. Για δύο εβδομάδες προσπαθούσαμε και οι δύο να προσαρμοστούμε στην καινούργια κατάσταση. Στο καταφύγιο μου είχαν δώσει αυτό το χρονικό περιθώριο ως δοκιμαστική περίοδο πριν τον υιοθετήσω κανονικά. Ίσως προσπαθούσαμε και οι δύο πολύ σκληρά για να προσαρμοστούμε. Ίσως μοιάζαμε πάρα πολύ σαν χαρακτήρες.

Για κάποιο λόγο είχα μαζέψει όλα τα παλιά του πράγματα και τα είχα αφήσει στις κούτες χωρίς ποτέ να του τα δώσω. Θεώρησα πως ίσως προσαρμοζόταν καλύτερα στο καινούργιο περιβάλλον χωρίς να έχει τριγύρω του πράγματα από το παρελθόν. Το μόνο πράγμα που του είχα δώσει, και με τα οποία περιφερόταν γενικώς μέσα στο σπίτι, ήταν τα μπαλάκια του τένις. Αυτά δεν τα αποχωρίζονταν ποτέ!

Προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί του με τις βασικές εντολές «κάτσε», «μείνε», «έλα» κλπ, τα οποία όπως μου είπαν στο καταφύγιο, τα γνώριζε. Φυσικά και τα γνώριζε, αλλά με άκουγε και τα ακολουθούσε μόνο όποτε είχε όρεξη. Γενικά φαινόταν κακόκεφος, και έπρεπε να του μιλήσω και να επαναλάβω πράγματα για 4-5 φορές μέχρι να γυρίσει και να με κοιτάξει, και μετά να επιστρέψει σε ό,τι και αν έκανε χωρίς να μου δώσει περισσότερη σημασία.

Όταν γινόμουν πολύ πιεστική, τον έβλεπες σχεδόν να αναστενάζει και να κάνει αυτό που του ζητούσα, μόνο και μόνο για να με ξεφορτωθεί όσο γίνεται πιο γρήγορα.

Έβλεπα πως δεν γινόταν να λειτουργήσουμε έτσι. Έτρωγε παπούτσια, κουτιά και έκανε ζημιές, και τότε εγώ ήμουν αυστηρή μαζί του. Η κατάσταση είχε αρχίσει να γίνεται αφόρητη και εγώ πλέον δεν μπορούσα να περιμένω να τελειώσουν οι 15 δοκιμαστικές μέρες που μου είχαν δώσει από το καταφύγιο. Είχα αποφασίσει πως αυτή  η σχέση δεν θα είχε αίσιο τέλος, και άρχισα να ψάχνω το τηλέφωνο του καταφύγιου για να τον επιστρέψω. Μετά από μεγάλο ψάξιμο, θυμήθηκα πως είχα παρατήσει το τηλέφωνο του καταφύγιου μέσα στις κούτες με τα πράγματα του Ρέτζι. Τελικά τις άνοιξα και εκεί βρήκα το παλιό του μαξιλάρι και τα παιχνίδια του. Πέταξα το μαξιλάρι προς τον Ρέτζι και αυτός αμέσως πήδηξε από ενθουσιασμό! Δεν τον είχα ξαναδεί τόσο χαρούμενο όσες μέρες ήταν μαζί μου! Αμέσως του είπα: « Ει… Ρέτζι, σου αρέσει το μαξιλάρι σου? Ελα να σου δώσω μια λιχουδιά!» Αμέσως γύρισε και με κοίταξε με ύφος λυπημένο, αναστέναξε και ξάπλωσε κάτω γυρίζοντας μου την πλάτη.

«Χμμμ…. Ούτε αυτό βοήθησε», σκέφτηκα και συνέχισα το ψάξιμο για το τηλέφωνο του καταφύγιου. Τότε έπεσε στα χέρια μου το γράμμα του προηγούμενου ιδιοκτήτη του, το οποίο είχα παντελώς ξεχάσει. «ΟΚ, Ρέτζι, ας δούμε αν έχει να μας δώσει καμιά συμβουλή ο προηγούμενος ιδιοκτήτης σου» σκέφτηκα, και άνοιξα το γράμμα.

Προς οποιονδήποτε πάρει τον σκύλο μου:

Λοιπόν, δεν μπορώ να πω πως είμαι ευτυχής που διαβάζετε αυτό το γράμμα, ένα γράμμα που είπα στο καταφύγιο να το δώσουν μόνο στον καινούργιο ιδιοκτήτη του Ρέτζι. Δεν είμαι ευτυχής ούτε τώρα που το γράφω. Αν το διαβάζετε αυτό, σημαίνει πως μόλις επέστρεψα από την τελευταία βόλτα με τον σκύλο μου, αφού τον άφησα στο καταφύγιο. Ήξερε πως κάτι διαφορετικό συνέβαινε. Μάζεψα το κρεβάτι του και τα παιχνίδια του και τα έβαλα όλα στο αυτοκίνητο. Το είχα ξανακάνει και άλλες φορές αυτό όταν πηγαίναμε εκδρομές μαζί, αλλά τώρα καταλάβαινε πως ήταν διαφορετικά. Κάτι πήγαινε στραβά, και εγώ προσπαθούσα να το διορθώσω με όποιον τρόπο μπορούσα.

Ας σας πω λοιπόν μερικά πράγματα για τον σκύλο μου, με την ελπίδα πως θα σας βοηθήσουν να δεθείτε μαζί του, και να δεθεί και αυτός με εσάς.

Πρώτα απ’ όλα, αγαπά τα μπαλάκια του τένις. Όσο πιο πολλά τόσο καλύτερα. Καμιά φορά σκέφτομαι πως είναι μισός σκίουρος έτσι όπως τα βάζει μέσα στο στόμα του. Συνήθως κουβαλάει δύο μαζί, αλλά κάνει μεγάλες προσπάθειες να δαγκώσει και ένα τρίτο. Δεν τα έχει καταφέρει ακόμη. Δεν έχει σημασία που θα του τα πετάξετε. Όπου και να τα πετάξετε αυτός θα τρέξει να τα φέρει πίσω. Προσοχή όμως, μην τα πετάξετε προς τον δρόμο. Μια φορά το έκανα αυτό, και κόντεψε να του κοστίζει την ζωή.

Μετά πάμε στις εντολές. Ίσως σας το είπαν ήδη από το καταφύγιο πως ο Ρέτζι ξέρει ήδη όλες τις βασικές εντολές. Ξέρει επίσης να σου δίνει το χέρι, να κάνει «κόλα το», να ξαπλώνει. Ξέρει τις λέξεις «μπάλα», «φαγητό», «κόκαλο» και «λιχουδιά». Εκπαίδευσα τον Ρέτζι με λιχουδιές και τρελαίνεται γι’ αυτές. Τίποτα δεν τον κάνει να συγκεντρώνεται περισσότερο από ένα μικρό κομματάκι λουκάνικο.

Πρόγραμμα φαγητού: Τρώει δύο φορές τη μέρα, μια κατά τις 7 το πρωί και ξανά κατά τις 6 το απόγευμα. Τρώει ξηρά τροφή. Από το καταφύγιο θα σας πουν την μάρκα.  

Έχει κάνει όλα του τα εμβόλια. Τηλεφωνήστε στην κτηνιατρική κλινική στην 9^η λεωφόρο και θα σας δώσουν όλες τις πληροφορίες. Σας προειδοποιώ: ο Ρέτζι σιχαίνεται τον κτηνίατρο. Καλή τύχη αν πάτε προς τα εκεί! Δεν ξέρω πως, αλλά καταλαβαίνει πάντα αμέσως, πότε μπαίνουμε στο αμάξι για να πάμε στον κτηνίατρο!

Τέλος, αφιερώστε του λίγο χρόνο. Εγώ δεν παντρεύτηκα ποτέ και έτσι είχα τον Ρέτζι μαζί μου σχεδόν παντού όπου πήγαινα. Έχει μάθει να κυκλοφορεί παντού μαζί μου, έτσι και εσείς όποτε μπορείτε να τον παίρνετε μαζί στις βόλτες σας. Ξέρει να κάθεται ήσυχος στο πίσω κάθισμα, δεν γαβγίζει και δεν παραπονιέται. Λατρεύει να βρίσκεται ανάμεσα σε ανθρώπους, και ακόμα περισσότερο μαζί μου. Αυτό σημαίνει πως η προσαρμογή του στην καινούργια ζωή του θα είναι δύσκολη.

Και γι’ αυτό θα μοιραστώ μαζί σας μια ακόμα μικρή πληροφορία…. 

Το όνομά του δεν είναι Ρέτζι.

Δεν ξέρω τι με έκανε να του αλλάξω το όνομα όταν τον πήγα στο καταφύγιο. Εκεί τους είπα πως τον λένε Ρέτζι. Είναι έξυπνο σκυλί και θα μάθει γρήγορα το καινούργιο του όνομα, δεν έχω αμφιβολία γι’ αυτό. Απλά δεν μπορούσα να τους δώσω το αληθινό του όνομα. Αν το έκανα αυτό, θα μου φαινόταν τόσο τελειωτικό, θα ήταν σαν να παραδεχόμουν πως δεν θα τον ξανάβλεπα ποτέ. Αν καταφέρω να επιστρέψω, να τον πάρω πίσω και να σκίσω αυτό το γράμμα τότε όλα θα είναι μια χαρά. Αλλά αν κάποιος άλλος διαβάζει τώρα αυτό το γράμμα, τότε…. τότε σημαίνει πως ο καινούργιος ιδιοκτήτης του θα πρέπει να γνωρίζει και το πραγματικό του όνομα. Θα σας βοηθήσει να δεθείτε μαζί του. Ποιος ξέρει, ίσως αν τον καλέσετε με το αληθινό του όνομα να δείτε και μια αλλαγή στην συμπεριφορά του, και ίσως να σας λύσει και κάποια προβλήματα.

Το πραγματικό του όνομα είναι Τανκ. Γιατί και εγώ οδηγώ ένα τανκ.

Σας ξαναλέω, αν διαβάζετε αυτό το γράμμα, και είστε από αυτή την περιοχή, ίσως να είδατε και το όνομά μου στις ειδήσεις. Είχα ειδοποιήσει το καταφύγιο να μην δώσουν τον Ρέτζι για υιοθεσία μέχρι να τους ειδοποιήσουν από το αρχηγείο μου. Βλέπετε, οι γονείς μου έχουν πεθάνει και δεν έχω αδέλφια ή άλλους κοντινούς συγγενείς στους οποίους θα μπορούσα να αφήσω τον Τανκ. Και αυτό ήταν το μόνο πράγμα που ζήτησα από τους επικεφαλής μου όταν μου ήρθε το χαρτί για να πάω στο Ιράκ, πως αν συμβεί «το μοιραίο» θα έπρεπε να τηλεφωνήσουν στο καταφύγιο και να τους ενημερώσουν πως πλέον ο Τανκ είναι διαθέσιμος για υιοθεσία. Ευτυχώς ο λοχαγός μου αγαπά και εκείνος τα σκυλιά και κατάλαβε αμέσως πόσο σημαντικό ήταν αυτό για μένα. Ήξερε που πήγαινα. Και μου είπε πως αν χρειαστεί, θα το αναλάβει ο ίδιος προσωπικά. Και αφού διαβάζετε τώρα αυτό το γράμμα, σημαίνει πως όντως έκανε αυτό που έπρεπε.

Λοιπόν, το γράμμα έγινε αρκετά καταθλιπτικό, παρόλο που όλα αυτά στην πραγματικότητα τα γράφω απλά για τον σκύλο μου. Φανταστείτε να έγραφα για την γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Όμως ο Τανκ είναι η μοναδική οικογένεια για εμένα αυτά τα 6 χρόνια που ζούμε μαζί.

Και τώρα ελπίζω και προσεύχομαι να τον βάλετε και εσείς μέσα στην οικογένειά σας, να τον αφήσετε να προσαρμοστεί και να σας αγαπήσει με τον ίδιο τρόπο που αγάπησε και εμένα.
Να σας δείξει αυτή την άνευ όρων αγάπη που δείχνουν τα σκυλιά. Αυτό πήρα και εγώ μαζί μου στο Ιράκ και το κρατώ σαν δύναμη να συνεχίσω. Αυτός είναι το παράδειγμα αφοσίωσης και αγάπης και με τη σκέψη αυτή πορεύομαι και εδώ για τον σημαντικό σκοπό που έχω έρθει να υπηρετήσω.

Εντάξει λοιπόν, αρκετά. Φεύγω σήμερα το βράδυ και πρέπει να αφήσω αυτό το γράμμα στο καταφύγιο. Δεν νομίζω να σταματήσω από το κλουβί του Τανκ για να τον ξαναχαιρετήσω. Έκλαψα ήδη αρκετά την πρώτη φορά. Ίσως ρίξω μια κλεφτή ματιά να δω αν κατάφερε τελικά να βάλει και τρίτη μπάλα μέσα στο στόμα του.

Καλή τύχη με τον Τανκ. Δώστε του ένα ζεστό σπιτικό και ένα έξτρα φιλί για καληνύχτα κάθε βράδυ από μένα.

Σας ευχαριστώ,

Paul Mallory

Δίπλωσα ξανά το γράμμα και το ξαναέβαλα στον φάκελο. Φυσικά και είχα ακούσει για τον Paul Mallory, όλοι στην πόλη τον ήξεραν, ακόμη και όσοι είχαν έρθει πρόσφατα. Σκοτώθηκε στο Ιράκ πριν λίγους μήνες και τιμήθηκε από τον στρατό με το Ασημένιο Αστέρι επειδή έδωσε την ζωή του για να σώσει τρεις φίλους του. Οι σημαίες κυμάτιζαν μεσίστιες στην πόλη για όλο το καλοκαίρι.

 

Ξάπλωσα πίσω στην πολυθρόνα μου, χαλάρωσα και κοίταξα τον σκύλο.

«Ει, Τανκ» του είπα χαμηλόφωνα. Ο σκύλος αμέσως αναπήδησε, τα αυτιά του σηκώθηκαν και τα μάτια του έλαμψαν.

«Ελα εδώ αγόρι μου». Σηκώθηκε αμέσως και ήρθε τρέχοντας κοντά μου. Κάθισε μπροστά μου, πλάγιασε το κεφάλι, και έψαχνε να ξανακούσει το όνομα που δεν είχε ακούσει εδώ και μήνες.

«Τανκ» του ψιθύρισα. Η ουρά του κουνήθηκε από χαρά.
Συνέχισα να ψιθυρίζω το όνομά του, ξανά και ξανά, και κάθε φορά τα αυτιά του χαμήλωναν, τα μάτια του μαλάκωναν και το σώμα του χαλάρωνε. Ένα κύμα ικανοποίησης φαινόταν να τον διαπερνά. Τον χάιδεψα πίσω από τα αυτιά, του έκανα μασάζ στα πόδια, έχωσα το πρόσωπό μου στον σβέρκο του και τον αγκάλιασα.

«Τώρα είμαι εγώ Τανκ, μόνο εσύ και εγώ. Ο παλιός σου φίλος σε άφησε σε μένα.». Ο Τανκ με πλησίασε και με έγλειψε στο πρόσωπο. «Λοιπόν, τι λες, θα παίξουμε λίγο μπάλα?» Τα αυτιά του ανασηκώθηκαν και πάλι. «Ναι? Μπάλα? Σου αρέσει αυτό, σωστά? Μπάλα!»

Ο Τανκ έφυγε από δίπλα μου και γρήγορα εξαφανίστηκε στο διπλανό δωμάτιο.

Όταν επέστρεψε είχε τρεις μπάλες μέσα στο στόμα του!