Η υπέροχη ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν Τανκ!

.... μια υπέροχη ιστορία μιας γυναίκας που θέλησε να υιοθετήσει έναν σκύλο από το τοπικό καταφύγιο, κάπου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι σίγουρο πως θα την διαβάσετε και θα δακρύσετε!

“Μου είπαν πως το όνομα αυτού του μαύρου λαμπραντόρ είναι Ρέτζι, καθώς τον κοίταζα να κάθεται ήσυχος στο κλουβί του. Το καταφύγιο ήταν καθαρό και οι άνθρωποι που δούλευαν εκεί αγαπούσαν τα ζώα και ήταν πολύ φιλικοί μαζί μου.

Είχα μετακομίσει πρόσφατα στην περιοχή, αλλά όπου και αν πήγαινα σε αυτή την μικρή πόλη, οι άνθρωποι που συναντούσα ήταν φιλικοί, ανοιχτόκαρδοι και πρόσχαροι. Όλοι σε χαιρετούν στον δρόμο! Κάτι όμως μου έλειπε για να προσαρμοστώ πλήρως στο καινούργιο μου περιβάλλον και σκέφτηκα πως η παρέα ενός σκύλου ήταν ίσως αυτό που χρειαζόμουν.

Και μόλις είχα δει μια αγγελία για τον Ρέτζι στο τοπικό κανάλι. Τηλεφώνησα αμέσως στο καταφύγιο και εκεί μου είπαν πως πράγματι πολλοί ενδιαφέρθηκαν για τον Ρέτζι αλλά τελικά όσοι ήρθαν να τον δουν από κοντά δεν αποφάσισαν να τον πάρουν μαζί τους. Οι άνθρωποι του καταφύγιου εξετάζουν σοβαρά την κάθε υιοθεσία, και μέχρι τώρα δεν είχαν βρει τους κατάλληλους ανθρώπους για να δώσουν τον Ρέτζι και να του προσφέρουν ένα ασφαλές και μόνιμο σπιτικό. Βλέποντας εμένα, για κάποιον λόγο άλλαξαν γνώμη και προσφέρθηκαν αμέσως να με βοηθήσουν να τον υιοθετήσω.

Μου παρέδωσαν με χαρά όλα του τα υπάρχοντα, το μαξιλάρι του, μια τσάντα με παιχνίδια, τα πιατάκια του, μια τσάντα γεμάτη με μπαλάκια του τένις και ένα σφραγισμένο γράμμα από τον προηγούμενο ιδιοκτήτη του.

Βλέπετε, ο Ρέτζι και εγώ δεν τα πήγαμε καλά από την αρχή που ήρθε στο σπίτι. Για δύο εβδομάδες προσπαθούσαμε και οι δύο να προσαρμοστούμε στην καινούργια κατάσταση. Στο καταφύγιο μου είχαν δώσει αυτό το χρονικό περιθώριο ως δοκιμαστική περίοδο πριν τον υιοθετήσω κανονικά. Ίσως προσπαθούσαμε και οι δύο πολύ σκληρά για να προσαρμοστούμε. Ίσως μοιάζαμε πάρα πολύ σαν χαρακτήρες.

Για κάποιο λόγο είχα μαζέψει όλα τα παλιά του πράγματα και τα είχα αφήσει στις κούτες χωρίς ποτέ να του τα δώσω. Θεώρησα πως ίσως προσαρμοζόταν καλύτερα στο καινούργιο περιβάλλον χωρίς να έχει τριγύρω του πράγματα από το παρελθόν. Το μόνο πράγμα που του είχα δώσει, και με τα οποία περιφερόταν γενικώς μέσα στο σπίτι, ήταν τα μπαλάκια του τένις. Αυτά δεν τα αποχωρίζονταν ποτέ!

Προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί του με τις βασικές εντολές «κάτσε», «μείνε», «έλα» κλπ, τα οποία όπως μου είπαν στο καταφύγιο, τα γνώριζε. Φυσικά και τα γνώριζε, αλλά με άκουγε και τα ακολουθούσε μόνο όποτε είχε όρεξη. Γενικά φαινόταν κακόκεφος, και έπρεπε να του μιλήσω και να επαναλάβω πράγματα για 4-5 φορές μέχρι να γυρίσει και να με κοιτάξει, και μετά να επιστρέψει σε ό,τι και αν έκανε χωρίς να μου δώσει περισσότερη σημασία.

Όταν γινόμουν πολύ πιεστική, τον έβλεπες σχεδόν να αναστενάζει και να κάνει αυτό που του ζητούσα, μόνο και μόνο για να με ξεφορτωθεί όσο γίνεται πιο γρήγορα.

Έβλεπα πως δεν γινόταν να λειτουργήσουμε έτσι. Έτρωγε παπούτσια, κουτιά και έκανε ζημιές, και τότε εγώ ήμουν αυστηρή μαζί του. Η κατάσταση είχε αρχίσει να γίνεται αφόρητη και εγώ πλέον δεν μπορούσα να περιμένω να τελειώσουν οι 15 δοκιμαστικές μέρες που μου είχαν δώσει από το καταφύγιο. Είχα αποφασίσει πως αυτή  η σχέση δεν θα είχε αίσιο τέλος, και άρχισα να ψάχνω το τηλέφωνο του καταφύγιου για να τον επιστρέψω. Μετά από μεγάλο ψάξιμο, θυμήθηκα πως είχα παρατήσει το τηλέφωνο του καταφύγιου μέσα στις κούτες με τα πράγματα του Ρέτζι. Τελικά τις άνοιξα και εκεί βρήκα το παλιό του μαξιλάρι και τα παιχνίδια του. Πέταξα το μαξιλάρι προς τον Ρέτζι και αυτός αμέσως πήδηξε από ενθουσιασμό! Δεν τον είχα ξαναδεί τόσο χαρούμενο όσες μέρες ήταν μαζί μου! Αμέσως του είπα: « Ει… Ρέτζι, σου αρέσει το μαξιλάρι σου? Ελα να σου δώσω μια λιχουδιά!» Αμέσως γύρισε και με κοίταξε με ύφος λυπημένο, αναστέναξε και ξάπλωσε κάτω γυρίζοντας μου την πλάτη.

«Χμμμ…. Ούτε αυτό βοήθησε», σκέφτηκα και συνέχισα το ψάξιμο για το τηλέφωνο του καταφύγιου. Τότε έπεσε στα χέρια μου το γράμμα του προηγούμενου ιδιοκτήτη του, το οποίο είχα παντελώς ξεχάσει. «ΟΚ, Ρέτζι, ας δούμε αν έχει να μας δώσει καμιά συμβουλή ο προηγούμενος ιδιοκτήτης σου» σκέφτηκα, και άνοιξα το γράμμα.

Προς οποιονδήποτε πάρει τον σκύλο μου:

Λοιπόν, δεν μπορώ να πω πως είμαι ευτυχής που διαβάζετε αυτό το γράμμα, ένα γράμμα που είπα στο καταφύγιο να το δώσουν μόνο στον καινούργιο ιδιοκτήτη του Ρέτζι. Δεν είμαι ευτυχής ούτε τώρα που το γράφω. Αν το διαβάζετε αυτό, σημαίνει πως μόλις επέστρεψα από την τελευταία βόλτα με τον σκύλο μου, αφού τον άφησα στο καταφύγιο. Ήξερε πως κάτι διαφορετικό συνέβαινε. Μάζεψα το κρεβάτι του και τα παιχνίδια του και τα έβαλα όλα στο αυτοκίνητο. Το είχα ξανακάνει και άλλες φορές αυτό όταν πηγαίναμε εκδρομές μαζί, αλλά τώρα καταλάβαινε πως ήταν διαφορετικά. Κάτι πήγαινε στραβά, και εγώ προσπαθούσα να το διορθώσω με όποιον τρόπο μπορούσα.

Ας σας πω λοιπόν μερικά πράγματα για τον σκύλο μου, με την ελπίδα πως θα σας βοηθήσουν να δεθείτε μαζί του, και να δεθεί και αυτός με εσάς.

Πρώτα απ’ όλα, αγαπά τα μπαλάκια του τένις. Όσο πιο πολλά τόσο καλύτερα. Καμιά φορά σκέφτομαι πως είναι μισός σκίουρος έτσι όπως τα βάζει μέσα στο στόμα του. Συνήθως κουβαλάει δύο μαζί, αλλά κάνει μεγάλες προσπάθειες να δαγκώσει και ένα τρίτο. Δεν τα έχει καταφέρει ακόμη. Δεν έχει σημασία που θα του τα πετάξετε. Όπου και να τα πετάξετε αυτός θα τρέξει να τα φέρει πίσω. Προσοχή όμως, μην τα πετάξετε προς τον δρόμο. Μια φορά το έκανα αυτό, και κόντεψε να του κοστίζει την ζωή.

Μετά πάμε στις εντολές. Ίσως σας το είπαν ήδη από το καταφύγιο πως ο Ρέτζι ξέρει ήδη όλες τις βασικές εντολές. Ξέρει επίσης να σου δίνει το χέρι, να κάνει «κόλα το», να ξαπλώνει. Ξέρει τις λέξεις «μπάλα», «φαγητό», «κόκαλο» και «λιχουδιά». Εκπαίδευσα τον Ρέτζι με λιχουδιές και τρελαίνεται γι’ αυτές. Τίποτα δεν τον κάνει να συγκεντρώνεται περισσότερο από ένα μικρό κομματάκι λουκάνικο.

Πρόγραμμα φαγητού: Τρώει δύο φορές τη μέρα, μια κατά τις 7 το πρωί και ξανά κατά τις 6 το απόγευμα. Τρώει ξηρά τροφή. Από το καταφύγιο θα σας πουν την μάρκα.  

Έχει κάνει όλα του τα εμβόλια. Τηλεφωνήστε στην κτηνιατρική κλινική στην 9^η λεωφόρο και θα σας δώσουν όλες τις πληροφορίες. Σας προειδοποιώ: ο Ρέτζι σιχαίνεται τον κτηνίατρο. Καλή τύχη αν πάτε προς τα εκεί! Δεν ξέρω πως, αλλά καταλαβαίνει πάντα αμέσως, πότε μπαίνουμε στο αμάξι για να πάμε στον κτηνίατρο!

Τέλος, αφιερώστε του λίγο χρόνο. Εγώ δεν παντρεύτηκα ποτέ και έτσι είχα τον Ρέτζι μαζί μου σχεδόν παντού όπου πήγαινα. Έχει μάθει να κυκλοφορεί παντού μαζί μου, έτσι και εσείς όποτε μπορείτε να τον παίρνετε μαζί στις βόλτες σας. Ξέρει να κάθεται ήσυχος στο πίσω κάθισμα, δεν γαβγίζει και δεν παραπονιέται. Λατρεύει να βρίσκεται ανάμεσα σε ανθρώπους, και ακόμα περισσότερο μαζί μου. Αυτό σημαίνει πως η προσαρμογή του στην καινούργια ζωή του θα είναι δύσκολη.

Και γι’ αυτό θα μοιραστώ μαζί σας μια ακόμα μικρή πληροφορία…. 

Το όνομά του δεν είναι Ρέτζι.

Δεν ξέρω τι με έκανε να του αλλάξω το όνομα όταν τον πήγα στο καταφύγιο. Εκεί τους είπα πως τον λένε Ρέτζι. Είναι έξυπνο σκυλί και θα μάθει γρήγορα το καινούργιο του όνομα, δεν έχω αμφιβολία γι’ αυτό. Απλά δεν μπορούσα να τους δώσω το αληθινό του όνομα. Αν το έκανα αυτό, θα μου φαινόταν τόσο τελειωτικό, θα ήταν σαν να παραδεχόμουν πως δεν θα τον ξανάβλεπα ποτέ. Αν καταφέρω να επιστρέψω, να τον πάρω πίσω και να σκίσω αυτό το γράμμα τότε όλα θα είναι μια χαρά. Αλλά αν κάποιος άλλος διαβάζει τώρα αυτό το γράμμα, τότε…. τότε σημαίνει πως ο καινούργιος ιδιοκτήτης του θα πρέπει να γνωρίζει και το πραγματικό του όνομα. Θα σας βοηθήσει να δεθείτε μαζί του. Ποιος ξέρει, ίσως αν τον καλέσετε με το αληθινό του όνομα να δείτε και μια αλλαγή στην συμπεριφορά του, και ίσως να σας λύσει και κάποια προβλήματα.

Το πραγματικό του όνομα είναι Τανκ. Γιατί και εγώ οδηγώ ένα τανκ.

Σας ξαναλέω, αν διαβάζετε αυτό το γράμμα, και είστε από αυτή την περιοχή, ίσως να είδατε και το όνομά μου στις ειδήσεις. Είχα ειδοποιήσει το καταφύγιο να μην δώσουν τον Ρέτζι για υιοθεσία μέχρι να τους ειδοποιήσουν από το αρχηγείο μου. Βλέπετε, οι γονείς μου έχουν πεθάνει και δεν έχω αδέλφια ή άλλους κοντινούς συγγενείς στους οποίους θα μπορούσα να αφήσω τον Τανκ. Και αυτό ήταν το μόνο πράγμα που ζήτησα από τους επικεφαλής μου όταν μου ήρθε το χαρτί για να πάω στο Ιράκ, πως αν συμβεί «το μοιραίο» θα έπρεπε να τηλεφωνήσουν στο καταφύγιο και να τους ενημερώσουν πως πλέον ο Τανκ είναι διαθέσιμος για υιοθεσία. Ευτυχώς ο λοχαγός μου αγαπά και εκείνος τα σκυλιά και κατάλαβε αμέσως πόσο σημαντικό ήταν αυτό για μένα. Ήξερε που πήγαινα. Και μου είπε πως αν χρειαστεί, θα το αναλάβει ο ίδιος προσωπικά. Και αφού διαβάζετε τώρα αυτό το γράμμα, σημαίνει πως όντως έκανε αυτό που έπρεπε.

Λοιπόν, το γράμμα έγινε αρκετά καταθλιπτικό, παρόλο που όλα αυτά στην πραγματικότητα τα γράφω απλά για τον σκύλο μου. Φανταστείτε να έγραφα για την γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Όμως ο Τανκ είναι η μοναδική οικογένεια για εμένα αυτά τα 6 χρόνια που ζούμε μαζί.

Και τώρα ελπίζω και προσεύχομαι να τον βάλετε και εσείς μέσα στην οικογένειά σας, να τον αφήσετε να προσαρμοστεί και να σας αγαπήσει με τον ίδιο τρόπο που αγάπησε και εμένα.
Να σας δείξει αυτή την άνευ όρων αγάπη που δείχνουν τα σκυλιά. Αυτό πήρα και εγώ μαζί μου στο Ιράκ και το κρατώ σαν δύναμη να συνεχίσω. Αυτός είναι το παράδειγμα αφοσίωσης και αγάπης και με τη σκέψη αυτή πορεύομαι και εδώ για τον σημαντικό σκοπό που έχω έρθει να υπηρετήσω.

Εντάξει λοιπόν, αρκετά. Φεύγω σήμερα το βράδυ και πρέπει να αφήσω αυτό το γράμμα στο καταφύγιο. Δεν νομίζω να σταματήσω από το κλουβί του Τανκ για να τον ξαναχαιρετήσω. Έκλαψα ήδη αρκετά την πρώτη φορά. Ίσως ρίξω μια κλεφτή ματιά να δω αν κατάφερε τελικά να βάλει και τρίτη μπάλα μέσα στο στόμα του.

Καλή τύχη με τον Τανκ. Δώστε του ένα ζεστό σπιτικό και ένα έξτρα φιλί για καληνύχτα κάθε βράδυ από μένα.

Σας ευχαριστώ,

Paul Mallory

Δίπλωσα ξανά το γράμμα και το ξαναέβαλα στον φάκελο. Φυσικά και είχα ακούσει για τον Paul Mallory, όλοι στην πόλη τον ήξεραν, ακόμη και όσοι είχαν έρθει πρόσφατα. Σκοτώθηκε στο Ιράκ πριν λίγους μήνες και τιμήθηκε από τον στρατό με το Ασημένιο Αστέρι επειδή έδωσε την ζωή του για να σώσει τρεις φίλους του. Οι σημαίες κυμάτιζαν μεσίστιες στην πόλη για όλο το καλοκαίρι.

 

Ξάπλωσα πίσω στην πολυθρόνα μου, χαλάρωσα και κοίταξα τον σκύλο.

«Ει, Τανκ» του είπα χαμηλόφωνα. Ο σκύλος αμέσως αναπήδησε, τα αυτιά του σηκώθηκαν και τα μάτια του έλαμψαν.

«Ελα εδώ αγόρι μου». Σηκώθηκε αμέσως και ήρθε τρέχοντας κοντά μου. Κάθισε μπροστά μου, πλάγιασε το κεφάλι, και έψαχνε να ξανακούσει το όνομα που δεν είχε ακούσει εδώ και μήνες.

«Τανκ» του ψιθύρισα. Η ουρά του κουνήθηκε από χαρά.
Συνέχισα να ψιθυρίζω το όνομά του, ξανά και ξανά, και κάθε φορά τα αυτιά του χαμήλωναν, τα μάτια του μαλάκωναν και το σώμα του χαλάρωνε. Ένα κύμα ικανοποίησης φαινόταν να τον διαπερνά. Τον χάιδεψα πίσω από τα αυτιά, του έκανα μασάζ στα πόδια, έχωσα το πρόσωπό μου στον σβέρκο του και τον αγκάλιασα.

«Τώρα είμαι εγώ Τανκ, μόνο εσύ και εγώ. Ο παλιός σου φίλος σε άφησε σε μένα.». Ο Τανκ με πλησίασε και με έγλειψε στο πρόσωπο. «Λοιπόν, τι λες, θα παίξουμε λίγο μπάλα?» Τα αυτιά του ανασηκώθηκαν και πάλι. «Ναι? Μπάλα? Σου αρέσει αυτό, σωστά? Μπάλα!»

Ο Τανκ έφυγε από δίπλα μου και γρήγορα εξαφανίστηκε στο διπλανό δωμάτιο.

Όταν επέστρεψε είχε τρεις μπάλες μέσα στο στόμα του!