Φυσικά μπορείτε! Το παίρνω στα χέρια μου. Μου δαγκώνει τα δάχτυλα και μου γλύφει το πρόσωπο!! Η σπίθα παίρνει φωτιά. Και εκείνη την ώρα γεννιέται ένας έρωτας μεγάλος. Είναι θηλυκό. Ξέρω ήδη το όνομα του. Μελίνα. Το βάζω πίσω στο κλουβί του, ευχαριστώ τον μαγαζάτορα και επιστρέφω, τρέχοντας σχεδόν στο σπίτι. Θα πάρουμε σκύλο, ανακοινώνω περιχαρής! Ούτε να το σκέφτεσαι, με προειδοποιεί η μάνα μου. Θα πάρουμε λέω, φωνάζω σχεδόν. Και αρχίζει το ψηστήρι. Θα το φέρω. Θα φύγεις μαζί με το κουτάβι. Όχι, εγώ θα το φέρω. Να πας σε δικό σου σπίτι και να πάρεις όσα θες. Όχι, θα το φέρω, λέω!! Περνώ το απόγευμα ξανά από το μαγαζί. Βλέπω το κουταβάκι να κοιμάται μακαρίως.
Σκίζεται η καρδιά μου. Είναι νύχτα Χριστουγέννων και ένα ακόμα πλάσμα είναι μόνο του… Γυρίζω σπίτι. Συνεχίζω ακάθεκτος. Το λέω και το ξαναλέω. Εγώ θα το φέρω που να σκάσετε όλοι! Οι μέρες περνούν. 31 Δεκέμβρη. Το κουταβάκι είναι ακόμα στη βιτρίνα. Παίρνω την μεγάλη απόφαση. Πάω και το ζητάω. Το βάζω μέσα στο μπουφάν μου, αγοράζω όλα τα απαραίτητα συμπράγκαλα και επιστρέφω περήφανος σπίτι. Η μάνα μου παθαίνει σοκ. Πάρτο, πάρτο μακρυά μου φωνάζει. Το βάζω στο δωμάτιο μου. Κρύβεται κάτω από το κρεβάτι μου. Το κυνηγάω να το πιάσω. Και αρχίσει το παιχνίδι. Ένα παιχνίδι που κρατάει τόσα χρόνια μετά, ακόμα.
Η Μελίνα να τρέχει μέσα στο σπίτι και να παίρνει φαλάγγι τα πάντα στο πέρασμα της. Τραπέζια, καρέκλες, χαλιά. Να τα κάνει παντού. Να σκαρφαλώνει σε τραπέζια κρεβάτια και καναπέδες. Να μας αγκαλιάζει και να μας φιλάει όλους. Να μας φέρνει τα παιχνίδια της για να παίξουμε. Να βγαίνουμε βόλτες μεγάλες. Η Μελίνα. Η Μελίνα μου. Η πρώτη μου κόρη. Το παιδί μου το όμορφο. Και οι δικοί μου? Τη δεύτερη μέρα να την έχουν λατρέψει. Να ξυπνούν νωρίτερα από μένα για να της ετοιμάσουν το γάλα της! Να τη ταΐζουν στο χέρι. Να την αγκαλιάζουν και να τη φιλούν συνέχεια. Η Μελίνα. Ένας κούταβος γεμάτος ενέργεια και καλοσύνη. Η Μελίνα, που όταν έφερα τη Λάκυ στο σπίτι, της άφηνε από το δικό της φαγητό. Η Μελίνα που παραχώρησε τη θέση της στο κρεβάτι για να κάτσει η Λάκυ. Η Μελίνα που όταν η Λάκυ πέθανε, έκλαιγε με λυγμούς… Η Μελίνα μου. Η συντροφιά μου. Το καμάρι μου. Το παιδί μου, που δεν το αλλάζω για όλα τα πλούτη του κόσμου, για όλη τη δόξα, για τον πιο μεγάλο έρωτα, για το ομορφότερο ταξίδι. Γιατί? Γιατί είναι η ίδια όλα αυτά για μένα.
Κάθε χρόνο από τότε, στις 31/12 γιορτάζουμε τα γενέθλια της. Την είσοδο της στην δική μου οικογένεια. Την παρουσία της που άλλαξε την ζωή μου και της έδωσε νόημα, χαρά και ελπίδα. Αγοράζουμε τούρτα, σβήνουμε κεράκια, τραγουδάμε το «Να ζήσεις Μελίνα και Χρόνια Πολλά, μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά.»
Κόρη μου μονάκριβη, θέλω και φέτος που κλείνεις τα εννιά σου χρόνια να σου ευχηθώ, να περάσουμε πολλά γενέθλια ακόμα μαζί. Να είσαι πάντα γεμάτη ενέργεια, ευτυχισμένη δυνατή και όμορφη. Μελίνα μου σου χρωστάω τόσα. Και σε ένδειξη αγάπης και ευγνωμοσύνης σου αφιερώνω αυτή τη μικρή σημείωση.
Ο πατέρας σου, Γιώργης
Το κείμενο γράφτηκε πριν 2 χρόνια από τον Γιώργη Ταξιδευτή, με την ευκαιρία των ένατων γενεθλίων της Μελίνας. Αξίζει να σημειώσουμε πως το Μελινάκι χαίρει ακόμα άκρας υγείας, και απολαμβάνει τη ζωή στην αγκαλιά του μπαμπά της του Γιώργη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου