"Καθώς είμαι κτηνίατρος, καλέστηκα κάποια στιγμή να εξετάσω ένα δεκάχρονο Ιρλανδέζικο λυκόσκυλο που το έλεγαν Belker. Οι ιδιοκτήτες του σκύλου, ο Ron, η γυναίκα του Lisa και το εξάχρονο αγοράκι τους Shane, ήταν όλοι τους πολύ δεμένοι με τον σκύλο, και ήλπιζαν για ένα θαύμα.
Εξέτασα τον Belker και διέγνωσα πως έπασχε από καρκίνο, και πως βρισκόταν ήδη στο τελευταίο στάδιο. Είπα στην οικογένεια πως δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα περισσότερο για τον Belker πια, και πρότεινα να του κάνουμε ευθανασία, μέσα στο σπίτι της οικογένειας, για να αισθάνεται και ο σκύλος οικεία τις τελευταίες του στιγμές.
Καθώς κανονίζαμε τα διαδικαστικά, ο Ron και η Lisa μου είπαν πως θα ήθελαν και ο γιος τους να παρακολουθήσει την διαδικασία. Θεωρούσαν πως ο Shane θα μάθαινε κάτι από αυτή την εμπειρία.
Την επόμενη μέρα, με έπιασε ο γνωστός κόμπος στον λαιμό την στιγμή που όλη η οικογένεια βρισκόταν γύρω από τον Belker. Ο Shane είχε αγκαλιά τον σκύλο του και τον χάιδευε, και φαινόταν τόσο ήρεμος που δεν ήμουν σίγουρος αν είχε καταλάβει τι πρόκειται να συμβεί. Μετά από λίγα λεπτά ο Belker έσβησε γαλήνια.
Το μικρό αγόρι φάνηκε να δέχτηκε την κατάσταση του Belker χωρίς καμία δυσκολία ή σύγχυση. Καθίσαμε όλοι μαζί για λίγο, μετά τον θάνατο του Belker, και συζητούσαμε για το θλιβερό γεγονός πως τα σκυλιά ζουν λιγότερα χρόνια από τους ανθρώπους.
Ο Shane, που μας άκουγε για ώρα σιωπηλός, πετάχτηκε και είπε: "Ξέρω γιατί!"
Ξαφνιασμένοι όλοι, γυρίσαμε και τον κοιτάξαμε, και αυτό που ξεστόμισε λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ήταν η πιο παρήγορη εξήγηση που είχα ακούσει ποτέ μου!
Είπε: "Οι άνθρωποι γεννιούνται για να μάθουν πως να ζουν μια καλή ζωή, να αγαπούν τα πάντα για όλη τους τη ζωή, και να είναι καλοί... σωστά?"
Και ο εξάχρονος συνέχισε: " Εεε.. λοιπόν, οι σκύλοι τα ξέρουν ήδη όλα αυτά, γι' αυτό δεν χρειάζεται να μένουν στην γη για τόσο μεγάλο διάστημα όσο εμείς!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου